Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki ukazują pory na twarzy życia. Wygodni ludzie chcą tylko woskowych księżycowych twarzy, bez porów, bez włosów, bez wyrazu.

To jest jedna dobra strona umierania. Jeśli człowiek nie ma nic do stracenia, może ryzykować wszystkim, na co mu tylko przyjdzie ochota.

Wszyscy musimy być podobni
jeden do drugiego. Wszyscy nie rodzą się wolni i równi, jak Konstytucja powiada,
lecz każdego trzeba uczynić równym.

Wszyscy muszą być podobni jeden do drugiego. Każdy człowiek wizerunkiem innego człowieka. Wtedy wszyscy są szczęśliwi, bo nie ma gór, by się przed nimi zginać ze strachu i porównywać się z nimi. Książka to naładowana broń w sąsiednim domu. Spal ją, rozładuj broń. Rozbij mózg człowieka. Skąd wiadomo, kto mógłby się stać celem oczytanego człowieka?

Nie chciała wiedzieć, jak jakiś przedmiot jest zbudowany, lecz dlaczego. To bywa niekiedy kłopotliwe. Człowiek zaczyna wciąż pytać: dlaczego? I jeśli to trwa dłużej, staje się bardzo nieszczęśliwy. Lepiej dla tej dziewczyny, że umarła.

[...] książki nie mówią nic! Nic, czego byś mógł uczyć innych czy w co wierzyć. Mówią one o nieistniejących ludziach, tworach wyobraźni, jeśli należą do literatury pięknej. Jeśli nie należą do tej literatury, to jeszcze gorzej: jeden profesor nazywa drugiego idiotą, jeden filozof wrzeszczy, by zagłuszyć drugiego. Wszyscy biegają w kółko strącając gwiazdy i gasząc słońce. Gdy się z nimi zadasz, jesteś stracony.

Jest nas miliardy, a to za dużo. Nikt nikogo nie zna. Przychodzą obcy i gwałcą cię. Przychodzą obcy i wycinają ci serce. Przychodzą obcy i zabierają ci krew. Dobry Boże, kim są ci ludzie? Nigdy w życiu nie widziałem ich przedtem.

Pamiętaj jednak, że kapitan walczy w szeregach najniebezpieczniejszego wroga prawdy i wolności: opieszałego, gnuśnego bydła większości.