Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pustelnia pokazuje nam drogę do tego, by nasze zachowanie nie było kształtowane przez naciski świata, ale przez nasze nowe myśli - myśli Chrystusowe. Milczenie zapobiega zaduszeniu nas przez rozgadany świat i uczy wypowiadania Słowa Bożego. Wreszcie modlitwa nieustanna nadaje pustelni i milczeniu ich prawdziwy sens. W modlitwie nieustannej sprowadzamy myśli w głąb serca. W ten sposób poprzez nasze serce wchodzimy w serce Boga, które ogarnia całą historię swoją odwiecznie stwórczą i odnawiającą miłością.

Arseniusz byt wykształconym rzymianinem, cieszącym się godnością senatorską, żyjącym na dworze cesarza Konstantyna jako nauczyciel jego dzieci, Arkadiusza i Honorii. Będąc jeszcze na dworze, mnich Arseniusz modlił się do Boga takimi oto słowami: „Panie, wskaż mi drogę, na której mogę się zbawić”. Wówczas to usłyszał głos, który mówił do niego:
„Arseniuszu, uciekaj, zamilknij, żyj w samotności: tak właśnie rodzi się niewinność”.
Po dyskretnym opuszczeniu Rzymu udał się do Aleksandrii,gdzie zaczął wieść samotne życie na pustyni. Po jakimś czasie ponownie skierował do Boga swoją prośbę: „Panie,
wskaż mi drogę, na której mogę się zbawić”, i ponownie usłyszał taką samą odpowiedź: „Arseniuszu, uciekaj, zamilknij, żyj w
samotności: tak właśnie rodzi się niewinność”.
Słowa: «uciekaj», «zamilknij» i «módl się» są syntezą duchowości pustyni. Wskazują na trzy sposoby pozwalające na uniknięcie tego, że świat będzie nas kształtował na swoje podobieństwo; są to trzy drogi prowadzące do życia w Duchu Świętym”.

W pustelni uświadamiamy sobie, że nic, co ludzkie, nie jest nam obce, że korzenie wszelkiego konfliktu, wojny, niesprawiedliwości, okrucieństwa, nienawiści, zazdrości i zawiści są mocno osadzone w naszym własnym sercu.

Milczenie jest domem słowa. Milczenie daje słowu siłę i owocność.

Milczenie w porę jest więc cenne, ponieważ jest ono matką najmądrzejszych myśli. (słowa Diadocha).

Miłość, a nie milczenie jest celem życia duchowego i pracy duszpasterskiej.

[Milczenie] Jest to przenośna cela, którą niesiemy ze sobą wszędzie, dokądkolwiek idziemy. Przemawiamy z niej do tych, którzy potrzebują pomocy, i powracamy do niej, gdy nasze słowa przyniosą owoce.

Ojcowie Pustyni nie myśleli o pustelni jako o byciu samym, lecz o byciu wyłącznie z Bogiem. Nie myśleli oni o milczeniu jako nieodzywaniu się, lecz słuchaniu Boga. Pustelnia i milczenie są kontekstem, w którym prowadzi się modlitwę.

Najlepsze określenie modlitwy serca znajdujemy u Teofana Rekluza: „Modlić się, znaczy sprowadzić swój umysł w głąb serca i stanąć tam przed obliczem zawsze obecnego, wszystkowidzącego Pana, w tobie”.

...modlitwa serca jest modlitwą prawdy. Demaskuje wiele złudzeń o nas samych i o Bogu i wprowadza nas w prawdziwą relację grzesznika i miłosiernego Boga.

Dzięki mojej jałmużnie bliźni staje się partnerem w mojej modlitwie i czyni ją modlitwą nieustanną.

Kiedy pustelnia, milczenie i modlitwa przemienia nas w żywych świadków Chrystusa, nie będziemy już musieli się martwić, czy mówimy to, co trzeba, lub czy wykonujemy właściwy gest, ponieważ wówczas Chrystus da poznać swą obecność, nawet gdy nie będziemy jej sobie uświadamiać.

Pustelnia prowadzi do uświadomienia sobie obecności martwego człowieka w naszym własnym domu i powstrzymuje nas od wydawania sądów o grzechach innych ludzi. W ten sposób możliwe staje się prawdziwe przebaczenie.