Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-Dlaczego pan tak ogromnie smutny i poważny? (...)
-Taki już jestem... może dlatego, że myślę.

Gdybyś ją zostawił, źle byś uczynił: słabszego nie godzi się po drodze zostawiać, choćby ciężył.

A wtedy myśmy obaj poczuli, że nic nie mamy do powiedzenia, nic, co byśmy pokazać i czym się poszczycić mogli, milczeliśmy. (...) I gdym został sam z Niemiryczem, rzekłem:
-Prawda, my mamy tylko pomniki i groby!

Prawda zwykle jest złym interesem i chorobą dla kieski, a zdrowiem i korzyścią tylko dla duszy.

-(...) Pan się nikogo i niczego nie lęka.
-Owszem, pani: samego siebie.

Był gdzieś na przedmieściu, w punkcie zupełnie nie znanym. Podobało mu się to. "Pójdę błądzić" - pomyślał.

I zawsze Niemirycz był sam. Nie lubi młodzież zamkniętych ust i dusz - a Niemirycz taki był.

-Tylko to ptactwo chyba Boga czuje i widuje, bo od człowieka ucieka ze zgrozą.

Będzie strasznie, bo to, co teraz jest chorobą, będzie stanem ogólnym ludzkości. Pomsta przyjdzie na to, czym się najwięcej szczyci homo sapiens. Świat ludzki skończy zwyrodnieniem ciała i obłąkaniem rozumu. Postęp, cywilizacja, wynalazki, walka o byt, nauki, sztuki, zbytek, wygody- to wszystko stopnie do rozstroju ciał i dusz, do szaleństwa i śmierci za życia. Ludzie, wy przecie jeszcze zdrowi i przytomni, nie krzywdźcie słabszych, nie tępcie, co Boże, nie zmieniajcie, co wieki trwało, milczcie o dochodach i zyskach, zostawcie ten szmat dziki w jego dzikości, tych ludzi natury z ich naturą, tego zwierza w jego łozach i chaszczach, nie naprowadźcie tu rachmistrzów i mierników, bo popełnicie ciężki grzech.