Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Postęp wiedzy zbytecznymi czyni prace, które niegdyś najbardziej przyczyniły się do tego postępu. Ponieważ teraz nie ma z nich wielkiego pożytku, młodzież w dobrej wierze sądzi, że nigdy niczemu nie służyły i gardzi nimi; a jeśli znajdzie się w nich jakaś myśl zbyt przestarzała, wyśmiewa je bez ogródki.

Wszystkie zmiany, nawet najbardziej upragnione, odznaczają się melancholią, bo to, co porzucamy, jest cząstką nas samych; trzeba dla jednego życia umrzeć, aby do innego wstąpić.

A skoro ból jest nieunikniony, skoro życie pełne jest nędzy i smutków, nauczyłbym jej tej mądrości chrześcijańskiej, która wznosi nas ponad wszelkie nędze i nawet ból czyni pięknym.

Uczyć się można tylko przez zabawę — odrzekłem. — Sztuka nauczania jest tylko sztuką rozbudzania ciekawości w młodych duszach po to, żeby następnie ją zaspokajać, ciekawość zaś żywa jest i zdrowa tylko w umysłach szczęśliwych. Wiadomości, które gwałtem wpycha się do umysłu, tłumią i duszą go. Żeby przetrawić naukę, trzeba przełknąć ją z apetytem.

Świat jest tylko odbiciem naszej duszy

Przykrość nie polega właściwie na zbytnio przedłużonym trwaniu, lecz na tym, że widzimy, jak wszystko koło nas przemija.

Wszystko bardzo zmieniło się obecnie i dzisiejsza epoka niewarta poprzednich. — Dowodem moje schody, mój panie — odrzekłem. — Przed dwudziestu pięciu laty najłatwiej w świecie było po nich wchodzić, a teraz już przy pierwszych stopniach zawsze się zadyszę i kolana mam jak podcięte. Popsuły się schody.

Po co psuć sobie podróż zbieraniem notatek? Bardzo zakochani kochankowie nie opisują swego szczęścia.

Wszyscy mamy w sobie don Kichota i Sanczo Pansę, których słuchamy, a chociaż Sanczo nas przekonywa, to jednak podziwiać musimy don Kichota...

Po co sobie psuć podróż zbieraniem notatek? Bardzo zakochani kochankowie nie opisują swego szczęścia.

Wejrz w siebie Oktawianie, i porzuć twe żale, Chcesz by Cię oszczędzono, tyś nie szczędził wcale.

Pierwszą moją myślą było posłać ją do wszystkich diabłów, drugą - stwierdzić, że usta jej tak są stworzone do uśmiechu jak rondel do grania na skrzypcach, trzecią - odpłacić jej za grzeczność, co uczyniłem wyrażając nadzieję że i jej zdrowie nie pozostawia nic do życzenia.

Biedak bez pożądań posiada największy skarb, posiada sam siebie. Bogacz, który czegoś pragnie, jest nędznym niewolnikiem.

Jest się na świecie — rzekłem żywo — po to, żeby cieszyć się dobrem i pięknem i żeby spełniać swe zachcianki, jeśli są dobre, szlachetne i rozumne. Wychowanie, które nie wyrabia woli, jest wychowaniem paczącym dusze. Nauczyciel powinien uczyć dzieci chcieć!

A przede wszystkim — mówi — co jest historią? Spisane przedstawienie minionych zdarzeń. A co jest zdarzeniem? Czy to jakikolwiek fakt? O nie, powie pan na to, to fakt ważny. Otóż jak może historyk osądzić, czy fakt jest ważny, czy nie? Sądzi o tym arbitralnie, według swego upodobania i kaprysu, według swej idei, jak artysta wreszcie! Bo fakty same przez się nie dzielą się na fakty historyczne i fakty niehistoryczne. Zresztą fakt jest czymś niezmiernie złożonym. Czy historyk przedstawi fakty w całej ich złożoności?

Pewnego dnia w roku ubiegłym, na moście des Arts, z jeden z moich kolegów z Akademii żalił mi się, jak przykro jest się starzeć.
- Jest to jeszcze jedyny sposób,jaki wynaleziono, by żyć długo - odrzekł mu na to Sainte-Beuve.

Wielkich prawd nie zdobywa się bez trudu i pracy.

Trzeba żałować bogaczy: dostatki ich otaczają, ale oni nie czują ich w sobie: w wewnętrznej swej istocie są biedni, obdarci. Opłakana jest nędza ludzi bogatych.

Czas, który Pan Bóg każdemu z nas udziela, jest podobny do cennej tkaniny, którą zahaftowujemy tak, jak umiemy najlepiej.

Wychowanie, które nie wyrabia woli, jest wychowaniem paczącym dusze. Nauczyciel powinien uczyć dzieci chcieć!

Od czterdziestu lat mieszkam w tym samym domu i mało zeń wychodzę. Ale dom ten położony jest na brzegu Sekwany, w miejscu najznamienitszym i najpiękniejszym na świecie. Widzę z mego okna Tuilerie, Luwr, Pont-Neuf, wieże Notre-Dame, wieżyczki Pałacu Sprawiedliwości i wieżę Sainte-Chapelle. Wszystkie te głazy mówią, opowiadają mi sławne dzieje Francji.