Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziewczyny ucichły. Wpatrywały się w wielebną z nadzieją w oczach. Nawet Waverly poczuła magiczną siłę słów kobiety, gorąco zapragnęła, by Mather i jej załodze udało się kogoś odnaleźć.
Kątem oka zauważyła karcący, surowy wzrok Samanthy. "Nie wierz w to" - zdawała się mówić koleżanka. Waverly skinęła głową, otarła łzy i zmusiła się do zachowania nadziei. Tyle że nie tej toksycznej, jaką podsuwała im Anne Mather.
Swojej własnej nadziei.

Niespodziewanie się nachylił i pocałował ją, bardzo lekko. Ale to nie sam pocałunek zapamiętała. Raczej te usta, które pozostały przy jej twarzy, oddech pieszczący jej policzek, raz, drugi, zanim chłopak nagle wybiegł z pomieszczenia. Patrzyła za nim, myśląc: zostań. lecz nie powiedziała tego na głos.

Przeze mnie zginęła Samantha - pomyślała, opierając się o ścianą w korytarzu. Zastrzeliłam człowieka. Porzuciłam uwięzioną matkę. I po całym tym bólu i nieszczęściu udało mi się uciec od Anne Mather i jej obłędu.
Tylko że nie do końca.