Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie będę własną skórą odpowiadał za cudze błędy.

Zrozumcie mnie: dobrowolne, absolutnie świadome i niewymuszone poświęcenie się na rzecz wszystkich jest, moim zdaniem, oznaką najwyższego rozwoju osobowości, jej najwyższej potęgi, najwyższego panowania nad sobą, najwyższej wolności własnej woli.

Silnie rozwinięta indywidualność, całkowicie przekonana o swoim prawie do tego, by być indywidualnością, nieczująca już żadnego strachu o siebie, nie może zrobić innego użytku z siebie, jak tylko oddając się bez reszty ogółowi, po to aby wszyscy inni byli równie samodzielnymi i szczęśliwymi jednostkami.

W braterstwie - prawdziwym braterstwie - nie poszczególna jednostka, nie jaźń powinna zabiegać o prawo do własnej równości i równoważności ze wszystkim, co jest poza nią, lecz właśnie to wszystko powinno samo przyjść do owej domagającej się praw jednostki, do tej jednostkowej jaźni, i samo, bez prośby, powinno ją uznać za równowartą i równouprawnioną ze sobą, to jest ze wszystkim, co jest poza nią na świecie.

Musi być w człowieku instynktowne pragnienie braterstwa, wspólnoty, zgody-pragnienie mimo odwiecznych cierpień narodu, mimo zakorzenionych w narodzie barbarzyństwa i ignorancji, mimo odwiecznej niewoli, obcoplemiennych najazdów - słowem, potrzeba braterskiej wspólnoty musi leżeć w naturze człowieka, który albo się z tym urodził, albo długo, całymi wiekami nabierał tego przyzwyczajenia.