Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spójrz, jak rzeźbię siebie, by pasować do twojego życia. Któż jeszcze jest gotów na takie poświęcenie?

Nigdy nie zapomina się tej chwili, gdy piękno zmienia się w koszmar.

Prawda złamała mi serce, choć ją rozumiałam. W końcu cuda wywołują cuda, a gdybyśmy pozostały w ich granicach na zawsze, nigdy byśmy się nie dowiedziały, jak daleko możemy zajść o własnych siłach.

Byłam ledwie cieniem. Istniałam w minionym blasku. Byłam poruszającą się plamą zimna.

Wiedziałam jedynie, że razem jesteśmy większe niż same. Razem byłyśmy bezkresne jak ocean. Razem władałyśmy światem. Razem byłyśmy nie do prześcignięcia.

Często prawda wspomnień nie mieszka w umyśle, lecz w sercu, tej subtelnej, świętej strukturze, która tworzy naszą tożsamość. Lecz jest to niezwykle delikatne miejsce i każdy dotyk je rani.

Siłę się widzi. Wszyscy ją widzą.

Tajemnicą wiecznej miłości jest strach. Strach utrzymuje miłość w miejscu. Bez paniki, którą odczuwamy na myśl o życiu bez najbliższych, nie byłoby takiego przymusu ich kochania.

Małżeństwo jest niczym więcej jak czarem wzmiacnianym rytuałem codzienności.

Bezpieczeństwo jest jak zaklęcie, a gdy Indigo rzuciła je na mnie, po prostu ją za to pokochałem.

Istnieją dwa rodzaje miłości - ta zrodzona z uśmiechu i ta zrodzona z wrzasku.

W baśniach pocałunek wyznacza granicę - między byciem przeklętym a uzdrowionym tkwi właśnie pocałunek.

Tylko rozpacz potrafi zmienić prędkość czasu, sekundy przekuć na stulecia, ślad przebytych odległości pozostawić tylko w oczach.