Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To, co sta­no­wi­ło dotąd esen­cję jej życia, zo­sta­ło za ple­ca­mi. Po­ry­wał ją bez­miar nie­zna­nych prze­strze­ni, ocean ob­co­ści, ko­smos nie­wia­do­mych. Nie cie­szył ją ten dar, w ogóle go nie chcia­ła. Po sto­kroć wo­la­ła­by cof­nąć czas i znów dać się za­mknąć w ka­mien­nych mu­rach ro­dzin­ne­go Casso. Tyle że ono już nie ist­nia­ło. W każ­dym razie nie takie, jakim chcia­ła je pa­mię­tać.

Echo Va­jont że­gna­ło ją ci­chym szu­mem wia­tru i mięk­ko ukła­da­ło się w słowa: pa­mię­taj o przeszłości, ale nie zapominaj żyć .

Je­ste­śmy szczę­ścia­rza­mi, bo to, co zro­bi­my z na­szym ży­ciem, za­le­ży tylko od nas.

Ludz­kie życie w kilka chwil wy­pa­ro­wa­ło. Nie po­tra­fię nie od­nieść tego do hi­sto­rii Va­jont. Ni­gdzie czło­wiek nie jest bez­piecz­ny. Każdy za­ką­tek świa­ta zna­czą ślady tra­ge­dii.

Tłu­ma­czy­łam ci już w Bel­lu­no, że obie po­peł­ni­ły­śmy błąd, ukry­wa­jąc przed bli­ski­mi naj­czar­niej­sze mo­men­ty życia. A ty w kółko ana­li­zu­jesz je­dy­nie mnie. Na sie­bie pa­trzysz z klap­ka­mi na oczach. Jeśli się nie opa­mię­tasz, sta­niesz się moim od­bi­ciem i moją naj­więk­szą po­raż­ką!

Do­li­na Va­jont coś w nich zmie­nia­ła, spra­wia­ła, że kru­sza­ły ba­rie­ry. Do głosu do­cho­dzi­ły dotąd ha­mo­wa­ne zwy­kłe ludz­kie
od­ru­chy. Zro­zu­mie­nie po­zwa­la­ło głę­biej od­czu­wać, wy­zwa­la­ło od­wa­gę, by wy­cią­gnąć rękę. Karo także pra­gnę­ła tego do­świad­czyć, lecz miała wra­że­nie, że nadal ją omija ten fe­no­men.

Ich mi­łość nie do­świad­czy­ła zmę­cze­nia, nie gasła pod po­pio­łem co­dzien­no­ści, nie krze­pła ani nie ro­dzi­ła się na nowo. Przez to umknę­ło im całe bo­gac­two życia, hossy i bessy, sza­lo­na ka­ru­ze­la, która na­peł­nia czło­wie­ka głę­bią zna­czeń. Śmierć uczy­ni­ła ich uczu­cie wiecz­nym i ta prze­wrot­ność wy­da­ła się Ka­ro­li­nie naj­bar­dziej okrut­na.

Czło­wiek do­sta­je do dys­po­zy­cji jedno życie. Jeśli mar­nu­je je na złość, na roz­pa­mię­ty­wa­nie krzywd, jest bar­dziej roz­rzut­ny, niż gdyby gar­ścia­mi wrzu­cał dia­men­ty w ogień.

Jeśli komuś przy­tra­fia się w życiu coś pięk­ne­go, barwy wokół stają się bar­dziej so­czy­ste, kon­tu­ry wy­raź­niej­sze, a lu­dzie lepsi, bliż­si, bar­dziej po­trzeb­ni.

Poza tym każdy ma w sobie ja­kieś pięk­no. Wy­star­czy się od­wa­żyć, by je z sie­bie wy­pu­ścić.

-Nie kłóć­my się, bo przy obie­dzie to nie ucho­dzi. Je­dze­nie to dar, ro­dzi­na to szczę­ście, a życie to cud, dla­te­go każdy dzień, który ofia­ru­je nam pełny ta­lerz i to­wa­rzy­stwo, na­le­ży ce­le­bro­wać jak świę­to".

Przy jed­nej z nich stała ta­bli­ca z nazwą gminy: Erto e Casso. Karo mo­men­tal­nie za­po­mnia­ła o ostat­niej uwa­dze męża, bo ogar­nę­ło ją dła­wią­ce wzru­sze­nie. Wkra­cza­ła nie tylko w progi dzie­ciń­stwa matki, lecz także w nie­zna­ny gąszcz wła­snych ko­rze­ni, który przy­cią­gał ją coraz moc­niej i na­ma­wiał, by czer­pać z nich peł­ny­mi gar­ścia­mi. Zro­zu­mia­ła, że soki z tych ko­rze­ni są nie­zbęd­ne, by pąki roz­wi­nę­ły się w mocne kwia­ty, by nie wię­dły od byle po­dmu­chu wia­tru i nigdy nie wąt­pi­ły w swoją war­tość.

To, co sta­no­wi­ło dotąd esen­cję jej życia, zo­sta­ło za ple­ca­mi. Po­ry­wał ją bez­miar nie­zna­nych prze­strze­ni, ocean ob­co­ści, ko­smos nie­wia­do­mych. Nie cie­szył ją ten dar, w ogóle go nie chcia­ła. Po sto­kroć wo­la­ła­by cof­nąć czas i znów dać się za­mknąć w ka­mien­nych mu­rach ro­dzin­ne­go Casso. Tyle że ono już nie ist­nia­ło. W każ­dym razie nie takie, jakim chcia­ła je pa­mię­tać".

Człowiek potrzebuje przeszłości, by budować na niej teraźniejszość, jak na solidnym fundamencie.