Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A ja oskar­żam naukę! Oskar­żam tech­ni­kę! Do­mi­na! Sie­bie! Nas wszyst­kich! To my, my je­ste­śmy winni! Przez naszą pychę, czy­jeś zyski, po­stęp, sam nie wiem jakie do­nio­słe spra­wy, uni­ce­stwi­li­śmy ludz­kość! Mo­że­cie pękać z dumy! Tak ol­brzy­mie­go kur­ha­nu z ludz­kich kości nie usy­pał dotąd żaden Czyngis-​chan!

(...) przy­szło mi do głowy, że biegu hi­sto­rii wcale nie zmie­nia­ją wiel­kie ma­rze­nia, tylko drob­ne po­trze­by zwy­kłych zja­da­czy chle­ba: tych uczci­wych, tych tro­chę zło­dziej­skich oraz tych cał­kiem ego­istycz­nych — id est6 wszyst­kich razem do kupy. A do­nio­słe idee, po­ry­wy serca, plany, he­ro­izmy i wszel­kie inne zamki na lo­dzie są warte tylko tego, by je za­mknąć w Mu­zeum Wszech­świa­ta w ga­blot­ce z na­pi­sem „Oto czło­wiek”.

Běda Heleno! Nikdo nemůže nenávidět víc než člověk člověka! Udělej kameny lidmi, a ukamenují nás!

Copak si myslíte, že pánem výroby je ředitel? I toto, pánem výroby je poptávka.

Musíte zabíjet a panovat, chcete-li být jako lidé. Čtěte dějiny! Čtěte lidské knihy! Musíte panovat a vraždit, chcete-li být lidmi!

A może już sto lat temu za­bi­to nas i tylko tu stra­szy­my? Może od da­wien dawna nie ma w nas życia i krą­ży­my tu, by po­wta­rzać słowa raz wy­po­wie­dzia­ne... przed śmier­cią.

Roboty nie wiedzą, co to przerwa w pracy.

Nie ma nic bardziej obcego człowiekowi niż robot.

– Jeden robot zastępuje dwóch i pół robotnika. Ludzka maszyna, panno Glory, była wybitnie niedoskonała. Musiało się ją kiedyś wreszcie wyeliminować.

– Była za droga.

– Za mało wydajna. Nie nadążała za nowoczesną techniką.

To wielki postęp rodzić przy użyciu maszyny. Tak jest szybciej i wygodniej. Każda forma przyśpieszenia to progres, panienko. Natura nie miała pojęcia o nowoczesnym tempie pracy. Technicznie rzecz biorąc, dzieciństwo to czysty bezsens. Po prostu strata czasu. Nieopłacalne szastanie czasem (...).

Roboty nie kochają niczego, nawet siebie.

Pani zdaniem dusza przejawia się zgrzytaniem zębami?

Musimy dać im ból; to automatyczna ochrona przed urazem.

Produkcja sztucznych ludzi, droga pani, to tajemnica handlowa.

Ale nie możemy oglądać się na to, co przemija, gdy przerabiamy świat taki, jakim go znamy od Adama. Adamie, Adamie! Nie będziesz już spożywał chleba swego w pocie czoła; nie zaznasz już głodu i pragnienia, upokorzenia i znoju; wrócisz do raju, gdzie żywiła cię ręka Pana. Będziesz wolny i swobodny; jedynym twym zadaniem, jedyną pracą, troską będzie doskonalenie samego siebie. Nie będziesz służył materii ani człowiekowi. Nie będziesz maszyną ani środkiem produkcji. Będziesz panem stworzenia.

ALQUIST: Ciężko jest umierać. O ileż lepiej żyć.

DOMIN: Chcesz rewolwer?
ALQUIST: Nie trzeba, ja nie strzelam.
DOMIN: To co chcesz zrobić?
ALQUIST: Chcę umrzeć.

HALLEMEIER: Być człowiekiem to była wielka rzecz. To było coś nieograniczonego. Milion ludzkich świadomości roi się teraz we mnie i brzęczy jak w ulu. Miliony dusz zlatują się ku mnie ze wszystkich krańców świata. Szkoda gadać, to była wielka rzecz, przyjaciele.

Robotowie to tak samo dobrzy ludzie, jak i my.

Roboty nie przywiązują wagi do życia. Nie mają bowiem do czego. Nie znają przyjemności. Są mniej świadome niż trawa.