Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Błędy popełnia się po to, żeby się czegoś nauczyć. Żeby poznać siebie i wiedzieć, jak nie popełniać ich ponownie (...). Za pierwszym razem błąd to błąd. Jeśli się go powtórzy, to jest już decyzja. Błędy są wybaczalne, świadome decyzje już nie.

Chciałem dać ci przestrzeń. Możliwość przemyślenia tego... beze mnie. Bez presji. Ale już nie mogę tego wytrzymać (...). Jak mogłaś pomyśleć, że do siebie nie pasujemy? Co to za kompletna bzdura?! Ja nie pasuję do nikogo innego na świecie poza tobą. I nigdy nie będę do nikogo innego pasował.

- Nie umiem się z tobą żegnać - wyszeptała słabo.
- Nie żegnamy się – zamruczał jej do ucha. - Nigdy się z tobą nie pożegnam - dodał ściszonym głosem, chwytając jej twarz w obie dłonie (...).
- Obiecaj - rozkazała mu cicho.
- Obiecuję. - Jego ton był spokojny i stanowczy, a mina śmiertelnie poważna.

- Ty miałaś być... - nagle zaczął mamrotać - ... tylko moja (...).
- I jestem tylko twoja (...).
- Miałaś... być moim... wybawieniem - jęczał dalej. - Zmienić mnie... miałaś. Wszystko... zmienić - bełkotał dramatycznie (...).

Rodzice to tylko ludzie. Onie też mają prawo się załamać i upaść.

Tak działa rodzina, tak działa miłość do najbliższych. Czasem musisz zrobić coś, co nie jest twoim wymarzonym wyborem, ale oszczędzi krzywdy bliskim.

Największa siła człowieka tkwi w tym, jak inni go widzą, Lena. Jęsli prezentuję pewnośc siebie, druga osoba w to wierzy i sama zaczyna się czuć niepewnie.

(...) warto walczyć, nawet kiedy jest trudno. Ale kiedy robi się zbyt trudno i ciężar oraz zkonsekwencje przysłaniają cel, należy to dostrzec i odejść. Bo to znaczy, że wybrało się złą drogę.

Błędy popełnia się po to, żeby się czegoś nauczyć. Żeby poznać siebie i iwedzieć, jak nie popełnić ich ponownie. (...) Za pierwszym razem błąd to błąd. Jeśli się go powtórzy, to jest już decyzja. Błędy są wybaczalne, świadome decyzje już nie.

- Ale ja się nie dzielę - wyszeptał stanowczo, choć cicho. - Jesteś moja, a ja twój. Tak kiedyś ustaliliśmy, pamiętasz? - zapytał, a jego świdrujący wzrok podkreślił wagę tych słów. -I to jest jedyny układ, który akceptuję - dodał cicho, delikatnie przygładzając jej włosy. - Jedyne, co w tej chwili ratuje życie mojemu kuzynowi, to to, że on uratował twoje.

- Wybacz moje ekscentryczne metody - odpowiedział ze spokojem. - Po prostu za wszelką cenę próbowałem cię otworzyć, a... nie umiałem inaczej. Taki jestem. Jestem jednym wielkim chaosem. - Pokręcił głową, ale wcale nie czuł się winny. W pełni akceptował swoją osobowość i swój temperament.
- A jakimś cudem jednocześnie wszystko w tobie jest na swoim miejscu... - Lena skwitowała. - I okazuje się, że chaos też może być doskonały.
- Ale tylko przy tobie, mała. Dopiero obok ciebie mój chaos zaczyna mieć sens, bo ty jesteś taka... poukładana. Dajesz mi spokój - westchnął, odsuwając kosmyk wilgotnych włosów z jej twarzy.