Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pytam raz jeszcze – wycedził Mogiła. – Jak. Pani. Tu. Weszła?
– SKUTECZNIE!

- Nie żyje? – (...)
– Ale że tak... na śmierć?
– Inaczej byłoby trudno. To się tak jakby wiąże.

To jest książka... momentalna.
– W sensie, że krótka?
– Niekoniecznie. – Szumski wydawał się napawać każdą sekundą zmieszania śledczych.
– Szybko się czyta?
– Och, tak. Tak. Wręcz z wypiekami... tu i tam.
– Nie rozumiem. Ty rozumiesz?
– Nie – odparł Michał. – Może nam pan to wyłożyć? Jak krowie na rowie?
– Co, panowie nie wiedzą, co to znaczy, że momenty były?
Pozgonny mało ducha na miejscu nie wyzionął, a Mogiła wycharczał:
– PORNOS...?!

Nawet nie okazywał niezadowolenia z faktu, że znów mu zawracają tylną część człowieka.

- Chyba raczej sekretarzem?
– Sekretarką – powtórzył brodaty Krawczyk z wyżyn swej wyrzeźbionej cielesności. – Feminatyw to nie anabolik, jądra się od niego nie kurczą.

No która by nie chciała takiego faceta? Wszystkim
się zajmie, wszystko zorganizuje, wszystko objaśni biednemu kurczaczkowi. No, czasem coś między nimi zgrzytnie, ale w jakim związku nigdy nie zgrzyta? Och, jej. I nim się obejrzysz, najpierw przymykasz jedno oczko, żeby nie widzieć tego, potem przymykasz drugie oczko, żeby nie widzieć tamtego, a na koniec możesz się w zasadzie już tylko wypiąć i myśleć o ojczyźnie, bo i tak jesteś dymana po całości.
– Chyba zgubiłem się w metaforze.

Proszę się nie przemieszczać ani nie kontaktować z nikim
z zewnątrz w sprawie zajścia...
– Zejścia – poprawiła Daniela Majewska.
– Zajścia z zejściem – dorzucił Arkadiusz Krawczyk.

Kobieto, tobie gorzej? Przechodzisz na emeryturę, a nie do Krainy Wiecznych Łowów. Ogarnij dupę, bo ci na krzyż pęknie. Pani szanowna.

W jakich była pani stosunkach z denatem? – zapytał, gdy już zebrał się w sobie po
długim milczeniu.
– Przerywanych. Acz profesjonalnych. (...)
– Prosiłbym o rozwinięcie.
– Ustalałam terminy. Puszczałam przelewy. Szykowałam umowy. Czasem szczotki.

Ludzię są z zasady pierdolnięci. Czasem lepiej nie wiedzeć jak bardzo.

(...)PKP uważa, że w ob­li­czu wa­ka­cji wszy­scy po­win­ni być równi i albo wsta­wać razem z ku­ra­mi, albo po­wstrzy­mać się od życia za­wo­do­we­go, i ra­do­śnie za­wie­sza część po­łą­czeń.

Na pierw­szy rzut oka nie wy­glą­da­ło mu to na miej­sce krwa­wej jatki. Ale to samo można by po­wie­dzieć o pierw­szym lep­szym przed­szko­lu. Przed­szko­la­ki by­wa­ły nie­obli­czal­ne, zwłasz­cza tuż przed drzem­ką.

Fe­mi­na­tyw to nie ana­bo­lik, jądra się od niego nie kur­czą.

(...) miał głos niski i ak­sa­mit­ny, mru­czą­cy ni­czym Barry White wie­czo­ro­wą porą. Aż się w czło­wie­ku bu­dzi­ła tę­sk­no­ta za po­ście­lą, mięk­kim bla­skiem za­pa­lo­nych świec i ak­tyw­no­ścią fi­zycz­ną.

(...) ewi­dent­nie urwał się z zu­peł­nie innej bajki niż tam­tych dwoje. Ta­kiej o kra­sno­lud­kach, które od­kry­ły od­żyw­ki biał­ko­we i mar­twy ciąg.

Wy­cho­dził bo­wiem z za­ło­że­nia, że w przy­tła­cza­ją­cej więk­szo­ści przy­pad­ków wy­star­czy uważ­nie słu­chać. Lu­dzie mają to do sie­bie (...), że kiep­sko słu­cha­ją, za to bar­dzo lubią mówić i zwy­kle mówią chęt­niej i wię­cej, niż po­win­ni. Wy­star­czy dać im oka­zję i prze­strzeń.

Ze strychu starej kamienicy z godnością zstąpiła Daniela Majewska z aparatem fotograficznym w czułych objęciach. Za nią podążały starszaki, czyli starszy sierżant ze starszym posterunkowym w roli jagniątek pogodzonych ze swym smutnym losem. Pochód zamykał ani chybi duch Izabeli Łęckiej, tyle że skromne sto trzydzieści lat, dwadzieścia kilogramów i trzy warstwy makijażu później.

- Chojnowski nie żyje, a żeby to jego mać... z całym szacunkiem - dodała naprędce.
- Żebyście widzieli, co ten człowiek mi zrobił z książką.
- Było aż tak źle?
- Tak dobrze! Jak mnie kopnął w dupę na rozpęd, to wymyśliłam całą klamrę i jeszcze uchyliłam sobie piękną furtkę do ciągu dalszego! A, co ja się produkuję - machnęła dłonią w rękawiczce - wy i tak nie zrozumiecie. Nie miał co robić, tylko mi umierać w połowie trzeciego konspektu, no żeby go...

Wokół por­tre­tu pysz­ni­ła się gęsta gir­lan­da ze sztucz­ne­go igla­ka uło­żo­na w kształt wiel­kie­go koła, w którą wple­cio­no le­do­we świa­teł­ka w ko­lo­rze bia­łym, przez co kom­po­zy­cja przy­po­mi­na­ła coś mię­dzy wień­cem dla zwy­cię­skiej kla­czy a za­po­mnia­ną przez ludzi i bó­stwa świą­tecz­ną ozdo­bą.

Redaktor Chojnowski, choć w pozie swobodnej, na sedesie prezentował się przede wszystkim niezaprzeczalnie sztywno. Przedstawiciele wydawnictwa w osobach zastygłego w drzwiach praktykanta Olafka oraz wyzierającej mu spod pachy Kasi przyglądali się sparagrafowanym zwłokom w głębokim oniemieniu.
- No, jak to mówią - wymamrotała w końcu Kasia - kiedy deadline wejdzie zbyt mocno...