Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Widzi! Niebo spowite karminową poświatą. Delikatny puch opadający leniwie ku spopielonej ziemi. Cudownie kłębiące się, nienaturalnie purpurowe chmury… Widzi…

Przyszedł sen spokojny, zło pysk zagrzebało; Archanioł Gabryjel koi moje ciało

W bezkresnej pustce rozciągającej się za źrenicami nestora krążyły spiralne galaktyki. Mikroskopijne – a może jedynie tak odległe? – wielobarwne konstelacje zawieszone w próżni.

Co teraz zrobię?
Zawiązałem sznur, ale go zdjąłem. Zejdę rano pod górę i zacznę kopać. Jestem przecież przeciętnym karłem. To cechuje moją naturę: praca, głupota i tchórzostwo.