Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z notatek Piotra Curie: "Trzeba życie w sen zmienić, a ze snu wykuć rzeczywistość".

Życie nie jest warte, żeby się nim aż tak przejmować.
(Maria Skłodowska-Curie).

Nikomu z nas życie, zdaje się, bardzo łatwo nie idzie, ale cóż robić, trzeba mieć odwagę i głównie wiarę w siebie, że się jest do czegoś zdolnym i że do tego czegoś dojść potrzeba.
(Maria Skłodowska-Curie).

-Piotrze...Prawda, że gdyby jedno z nas umarło, drugie nie powinno go przeżyć? Nie moglibyśmy istnieć jedno bez drugiego. Prawda?...
-Nie. Mylisz się. Cokolwiek się stanie, chociażby przyszło zostać jak ciało bez duszy, trzeba będzie pracować-mimo wszystko.

Nie tylko wdową stała się pani Curie w ów dzień kwietniowy, lecz także nieuleczalnie, żałośnie samotnym człowiekiem.

Wszystko jedno, w jakiego Boga kto wierzy: to wiara, nie Bóg, czyni cuda.

Nikt nie wydawał się w burzy okrzyków i oklasków taki samotny, jak ona.

Nikomu z nas życie, zdaje się, bardzo łatwo nie idzie, ale cóż robić, trzeba mieć odwagę i głównie wiarę w siebie, w to, że się jest do czegoś zdolnym i że do tego czegoś dojść potrzeba. A czasem wszystko się pokieruje dobrze, wtedy kiedy najmniej się człowiek tego spodziewa.

Im bardziej się człowiek starzeje, tym mocniej czuje, że umiejętność cieszenia się chwilą bieżącą jest cennym darem, podobnym do stanu łaski.

Chce zdobyć tę młodą dziewczynę, Polkę i fizyczkę, trzy osoby, które stały się dla niego niezbędne.

Wydaje się chwilami, że chociaż nie poszła w śmierć za mężem, nie przebywa jednak też pomiędzy żyjącymi.

Rzeczywistość, która zachwyca Piotra i Marię, od kilku miesięcy, jest jeszcze nieporównanie piękniejsza od tego naiwnego życzenia. Rad ma cechę znacznie wspanialszą od „ładnej barwy” – jest świecący! I w ciemnej szopie, gdzie jego cenne odrobiny w malutkich szklanych naczynkach znajdują się – z powodu braku szaf – na stołach, na półkach przybitych do ściany, ich fosforyzujące, błękitnawe sylwetki błyszczą, jakby zawieszone w nocnej czerni.

Nie dać się pokonać ani ludziom, anie wydarzeniom.
(Maria Skłodowska-Curie).

Stary doktor Curie już odszedł do siebie na górę, Maria wykąpała i położyła córkę, przesiedziawszy potem długą chwilę obok jej łóżeczka. To jest „rytuał”. Irena, jeśli matki nie ma przy niej wieczorem, gdy zasypia, póty ją będzie nieznużenie wzywać owym osobliwym mianem „Mé”, które dla nas obu na zawsze zastąpi imię: „Mama”, póki się Maria nie podda uporowi swego czteroletniego tyrana, nie wejdzie na górę i nie usiądzie przy dziecku. I dopiero gdy równy oddech córki powie, że mała zasnęła, schodzi z powrotem do Piotra, który już się niecierpliwi. Mimo swej łagodności jest on bowiem najbardziej zaborczym i zazdrosnym z mężów.