Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawe, dlaczego wyobrażamy sobie zawsze diabła jako istotę przebiegłą – mawiał ojciec jej córki, najlepszy kryminolog, jakiego znała. – Może dlatego, że w innym przypadku pozostaje nam zażenowanie, że nie potrafiliśmy go powstrzymać.

(...) - Istoty ludzkie widzą czasem zachody słońca tam, gdzie ich nie ma – zaprotestowała – Umysł widzi to, co chce zobaczyć.
- To serce widzi to, co chce zobaczyć – poprawił ją Stormark.
Poruszyło ją to zdanie.
- Czasami oszukujemy naszą inteligencję emocjami, bo nie chcemy pogodzić się z rzeczywistością – ciągnął. – Matka mordercy, który sam przyznał się do winy, nigdy nie będzie o niej w stu procentach przekonana, bo musiałaby przyznać, że była złym rodzicem. Tak działa instynkt samozachowawczy.

Wy­da­je ci się, że wcho­dzisz z nimi w in­te­rak­cje [z ludźmi na portalach społecznościowych], a tym­cza­sem ota­czasz się fał­szy­wy­mi przy­ja­ciół­mi tylko po to, by za­glą­dać do cu­dze­go życia i po­zwa­lać pod­pa­try­wać sie­bie… bez­wstyd­nie, nie­przy­zwo­icie… Je­steś tylko cho­mi­kiem w klat­ce, który spę­dza czas na szpie­go­wa­niu w klat­kach in­nych cho­mi­ków.

Ofia­ry i tak per­trak­tu­ją ze swo­imi opraw­ca­mi, choć wie­dzą, że są bez szans. Naj­pierw są ab­sur­dal­nie uprzej­me. Gdy od­kry­wa­ją, że to da­rem­ne, skom­lą o li­tość.

Wielu psy­cho­pa­tycz­nych sa­dy­stów zwle­ka do tego mo­men­tu – nie dla­te­go, że żywią ja­kieś skru­pu­ły, ale dla­te­go, że bła­ga­nie ofiar jest dla nich źró­dłem naj­więk­szej roz­ko­szy.

Każdy psy­cho­pa­ta już sam z sie­bie jest więź­niem, (...). Za­miesz­ku­je w nim demon, który wie­dzie swoją nie­spo­koj­ną eg­zy­sten­cję, pró­bu­jąc na wszel­kie spo­so­by wy­do­stać się na ze­wnątrz.

Naj­bar­dziej be­stial­scy mor­der­cy jawią się w oczach po­stron­nych ob­ser­wa­to­rów jako osoby ła­god­ne i uprzej­me. Prze­moc może się jed­nak za­ma­ni­fe­sto­wać w każ­dym mo­men­cie. Po­przez nią demon chce po­ka­zać świa­tu ze­wnętrz­ne­mu, że ist­nie­je i cał­ko­wi­cie kon­tro­lu­je swo­je­go go­spo­da­rza.

Błędy prze­szło­ści to re­me­dium na te­raź­niej­szość. Wszy­scy pa­trzą wstecz i przy­pi­su­ją swoje bo­lącz­ki błęd­nym de­cy­zjom z prze­szło­ści. Jest to jed­nak tylko alibi, po­zwa­la­ją­ce znów się po­my­lić.

Czas jest pod­stęp­ny: prze­mi­ja­jąc, za­po­mi­na uprze­dzić nas, że prze­mi­ja.

W gruncie rzeczy najważniejszy serwis społecznościowy na świecie zrodził się z pomysłu pechowca w kapciach, który stworzył witrynę, żeby oceniać wygląd dziewczyn z college’u… A my, zamiast dać mu przykładną lekcję na temat seksizmu i szacunku dla kobiet, wynosimy go na piedestał jako guru komunikacji.

(...) po­szu­ki­wa­nie za­gi­nio­ne­go dziec­ka to jak śle­dze­nie czar­nej tęczy. Na ko­niec nie ma co się spo­dzie­wać zło­te­go garn­ca, lecz tylko mil­czą­ce­go po­two­ra, złak­nio­ne­go krwi i nie­win­no­ści.

Powiedzieli nam że internet to konieczna rewolucja. Tylko że nikt nie przewidział, ile nas będzie kosztować... Po pierwsze, nie jest wolny, jak próbują nam wmówić. Gdyby tak było, czy wszyscy używalibyśmy jednej wyszukiwarki ? Chcą, żebyśmy mieli te same informacje, zunifikowali nasze myśli, a my nawet tego nie zauważamy... Poza tym internet nie jest sprawiedliwy, jest tyranią. To nie prawda, że likwiduje społeczne nierówności, wręcz przeciwnie: nie zapomina i nie wybacza.

Modus ope­ran­di se­ryj­ne­go za­bój­cy jest jak prze­pis na cia­sto. (...) Jeśli coś do­brze ci wy­cho­dzi przy okre­ślo­nym spo­so­bie dzia­ła­nia, po co ten spo­sób zmie­niać?

Jed­nak nawet przy za­cho­wa­niu sta­łych ele­men­tów modus ope­ran­di se­ryj­ne­go za­bój­cy może się róż­nić przy ko­lej­nych zbrod­niach: za­bój­ca, po­dob­nie jak cu­kier­nik, po­pra­wia się, po­nie­waż czer­pie naukę z do­świad­cze­nia.

Sa­mot­ny czło­wiek po­tra­fi skrzyw­dzić tylko sa­me­go sie­bie. Lu­dzie stają się okrut­ni do­pie­ro wtedy, kiedy są razem.

Ci, któ­rzy nie chcą na­rzu­cać innym opi­nii w dyk­ta­tor­ski spo­sób, wy­ja­ła­wia­ją je po­li­tycz­ną po­praw­no­ścią.

Na­le­ży zo­sta­wiać za sobą tych, któ­rzy przyj­mu­ją naszą opie­kę, a potem nas po­rzu­ca­ją.

Mo­żesz ucie­kać przed ciem­no­ścią. Ale nie mo­żesz za­bro­nić jej cię szu­kać.

Żyjemy w iluzji, że możemy wszystko kontrolować, tylko dlatego, że zakupy możemy robić na pieprzonym smartfonie, siedząc na kanapie.

Serce widzi to, co chce zobaczyć - przypomniał. - Weź córkę i wracaj do domu, Milu Vasquez. Możesz uciekać przed ciemnością. Ale nie możesz zabronić jej cię szukać.

Era serwisów społecznościowych bardzo ułatwiła życie seryjnym zabójcom. [...] współcześni maniacy mogą polować pod osłoną anonimowości, a przede wszystkim bez ryzyka. Wcześniej, jeśli nie chciałeś zostać ujęty, musiałeś tropić zdobycz na odległość, obserwować jej przemieszczanie się i przyzwyczajenia. Natomiast teraz seryjni zabójcy mają do dyspozycji wszystkie informacje konieczne, aby naszkicować odpowiedni scenariusz. A tej wiedzy dostarczają im same ofiary. Potworom wystarczy tylko upodobnić się do wymarzonego mężczyzny.

(...) nie wie­rzy­ła, że lu­dzie mogą być szcze­rzy. Po­my­śla­ła, że wszy­scy kła­mie­my, by zdo­być prze­wa­gę nad in­ny­mi.

In­ter­net jest ogrom­ną gąbką: wchła­nia to, czym je­ste­śmy, przede wszyst­kim rze­czy naj­gor­sze. W re­al­nym świe­cie je­ste­śmy zmu­sze­ni do­sto­so­wy­wać się do zasad współ­ży­cia z in­ny­mi, do za­wie­ra­nia kom­pro­mi­sów z naszą na­tu­rą, do ak­cep­to­wa­nia praw i kon­we­nan­sów. Cza­sem mu­si­my też za­kła­dać maskę, ale to nie­unik­nio­ne, w innym razie nie zdo­ła­li­by­śmy stać się czę­ścią spo­łe­czeń­stwa… Na­to­miast w sieci czu­je­my się wolni od całej tej hi­po­kry­zji, ale to tylko złu­dze­nie. Tak na­praw­dę po­zo­sta­wio­no nas po pro­stu sam na sam z na­szy­mi de­mo­na­mi.