Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sprawmy, by wspomnienia o tym, co dobre, były tak bogate i głębokie, że nawet gdy życie porządnie nami potrząśnie, wciąż będziemy w stanie zauważyć to, co jest piękne i pełne nadziei.

To jest podarunek, jaki dają nam przyjaciele: zabierają nas w miejsca, w które sami byśmy nie poszli, i pokazują nam to, czego bez nich byśmy nie zobaczyli.

Czasem moje myśli zachowują się jak małe dziecko, które ciągnie mnie za rękaw i domaga się uwagi. A kiedy je zapisuję, na jakiś czas przestają to robić.

Ktoś mi kiedyś powiedział, że linie nakreślone na wodzie znikają w chwili, w której są tworzone, i że w ten sposób powinnam myśleć o własnych zmartwieniach: jak o czymś kreślonym na wodzie, a nie wyrytym w kamieniu.

Przy odrobinie cierpliwości i wysiłku prawie wszystko można naprawić, żeby znów wygrywało melodię.

W miarę, jak staję się coraz starsza, coraz bardziej podejrzewam, że jedynym sensem wszystkiego jest po prostu przyjaźń, przeżywanie wspólnych chwili, bycie razem z innymi i zwracanie na to wszystko uwagi.

Patrzenie, jak Ci, których kocham, dostają to czego potrzebują, jest najlepszym znanym mi lekarstwem.

Wymyśliłam w swoim niedojrzałym mózgu, że jeśli nie mogę być najlepsza, to dam sobie z tym spokój. Głupota młodości.

Zwykle do każdej osoby i sprawy staram się mieć jednoznaczny stosunek. Lubię kogoś albo nie. Coś mi się podoba albo nie. Wtedy wszystkie decyzje są proste i nie trzeba się zbyt długo zastanawiać. To pomaga. NIe mówiąc o tym, że omija się niepotrzebne rozterki i mnóstwo problemów.

Kiedy jedna pora roku się kończy, a druga zaczyna, ważne jest, żeby czekać w nadchodzących miesiącach na coś, co może ci się spodobać, żeby zaplanować kilka przygód, zobaczyć lub usłyszeć coś nowego albo pomyśleć o czymś nowym.