Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Pewnie… obaj staliśmy się mniej surowi przez te ostatnie lata.
- Ja sądzę, że pozostałem tą samą osobą. Po prostu jestem gotów pozwolić, byś czuł się rozczarowany przez tę osobę.
- Synu. Nie jestem tobą rozczarowany.
- Naprawdę? Możesz powiedzieć to szczerze, pod przysięgą?
Dalinar zamilkł.
- Chcę jedynie byś był najlepszym człowiekiem, jakim możesz być - stwierdził w końcu.- Lepszym, niż ja byłem w twoim wieku. Wiem, że jesteś taką osobą. I chcę, żebyś godnie mnie reprezentował. Czy to coś tak strasznego?
- Ja już cię nie reprezentuję, ojcze. Jestem arcyksięciem. Reprezentuję sam siebie. Czy to coś tak strasznego?

Wszyscy mamy swoje powody, dlaczego nie udaje nam się dorosnąć do tego, czym powinniśmy być...

Całe jego życie było jałową próbą powstrzymania burzy poprzez wrzeszczenie na nią. Burza się nie przejmowała.

Żaden człowiek nie może sądzić serca ani problemów drugiego, bo żaden człowiek nie może ich tak na prawdę poznać.

Może, choć wydaje się to niewiarygodne, istnieją więcej niż dwa wybory w życiu. Nie jestem tobą, ale to nie znaczy, że jestem Taravangianem. Może mylę się na swój własny sposób.

Wiem, co czujesz. Mrok, jakby na świecie nigdy nie było światła. Jakby wszystko wewnątrz ciebie było pustką, a ty chciałbyś po prostu coś poczuć. Cokolwiek. Ból świadczyłby przynajmniej, że żyjesz. A ty nie czujesz nic. I zastanawiasz się, jak można oddychać, ale już nie żyć.

- A to już jest dziwaczne.
- I jakimś sposobem jednocześnie normalne.
- Jak ty?
Spojrzała na niego i dostrzegła jego uśmiech. Odkryła, że odpowiada mu tym samym.
- Jak każdy człowiek, tak sądzę. Wszyscy jesteśmy dziwnie normalni. Albo normalnie dziwni.

Wojna jest ostatnią szansą dla państwa, które zawiodło. (...) Ale to lepsze niż brak szans.