Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak cię widzą, tak cię piszą? Raczej, jak się piszesz, tak cię widzą.

-Widziała ooooorła cieeeeeń!!! - zaintonowała, najgłośniej jak potrafiła; jej śpiew niósł się po całej klatce Do góóóóry wzbiiiiiił sięęęę niczym wiaaatr... Nieboooo to jegoooo świaaaaat...
Szczęknęły zasuwy, drzwi się uchyliły. Na łańcuchu. W ciemności błysnęły czyjeś oczy. Rozpoznała je.
-Naprawdę chcesz, żebym zadzwonił po policę? - warnął Janek.
-Przecież ty jesteś z policji.

- Chciałam pogadać - odpowiedziała Julita, sięgając po tacę. Jakby była u siebie.
- Ale... Jak tu w ogóle weszłaś?
- Powiedziałam że podrzucam mężowi krawat, bo swój zalał kawą, a zaraz ma spotkanie z ważnym klientem - Julita wyłowiła z kieszeni krawat w srebrne prążki z gracją prestidigitatora, który prezentuje osłupiałej widowni wyjętego z cylindra królika. - No i recepcjonistka mnie wpuściła.
- Wariatka.
- Nie, całkiem fajna dziewczyna.
- O tobie mówię - warknął Janek. - Serio ty masz posrane we łbie.