Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W obliczu starości, choroby człowiek staje się bezsilny. Bywa, że gdy zajmuje się on kimś bliskim, dopadają go negatywne emocje. Boi się, że nie ma do nich prawa. Że jest jedynym człowiekiem na świecie, który ma dość. Tłumaczy sobie, że nie ma nic złego w rutynie, w nawykach, w dziwactwach starszych ludzi. Karci siebie samego za to, że ma coraz mniej cierpliwości, że coraz trudniej to wszystko znosi. Tymczasem ja myślę, że to normalne. Ludzkie. Człowiek ugina się pod balastem, jakim są starość i choroba. Ma lepsze i gorsze dni. Należy docenić te lepsze. Nikt natomiast nie ma prawa osądzać nas za te gorsze.

Czasami ciężar, jaki musimy nieść na swoich barkach, nas przerasta. Ważne, by się nie poddawać i nie mieć oporów, by poprosić o pomoc.

Wolność dodaje nam skrzydeł. Jej brak powoduje wegetację, powolną śmierć.

Za to, co dzieje się w opiece nad osobami starszymi u naszych sąsiadów, nie winię tylko Niemców. Korzystają oni jedynie z sytuacji. Może im się wydaje, że są kimś lepszym. Problem leży jednak w tym, że my, Polacy, mamy przekonanie, że jesteśmy kimś gorszym. To się tyczy zarówno opiekunów, jak i polskich agencji, które są gotowe stworzyć obozy pracy w prywatnych domach w Niemczech.

Istnieje nie tylko zło i dobro, kolor czarny i biały. Zawsze jest coś pośrodku.