Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na samym wierzchu leżało kilka kopert. Agata uśmiechnęła się pod nosem. Wtedy był czas pisania listów… Jak wiele mówiły kreślone litery, wiedziała ona i tysiące adresatów na całej kuli ziemskiej, którym dane było czytać papierowe wiadomości. W zapisanych maczkiem linijkach można było dopatrzeć się pośpiechu, wzruszenia lub tęsknoty, gdy gdzieś atrament rozmazała zbłąkana łza; wątpliwości w pisanych równo i z rozmysłem literach, krągłych jak znaki zapytania. Można było czytać słowa i pomiędzy słowami, wieloznacznie, z nadzieją, po swojemu interpretując wszystko, co zmieniło charakter pisma.

Tymczasem słowa, niby te same, układają się w zupełnie niezrozumiałe zdania, przeinaczają sens wypowiedzi, ustawiając się w odwrotnym szyku, zadają kłam, kwestionują. Zaczynają zasiewać wątpliwość, czy rzeczywiście to, co nam się wydaje, jest prawdą, czy tylko wyobrażeniem o niej.