Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem pewna, że pewnego dnia wróci, ponieważ dom jest magnesem, który przyciąga z powrotem nawet najbardziej oddalone dzieci. Nie wiem jednak czy stanie się to jutro, czy może za kilka lat. Nie mogę czekać.

Przyszłość pragną poznawać tylko ci, którzy są nieszczęśliwi w teraźniejszości.

... płaczę nad zmieniającą się rzeczywistością. że kiedy ponownie czytam moje ulubione książki, jakaś maleńka część mnie ma nadzieję, na inne zakończenie, liczę na to, że wojna nigdy nie wybuchnie. Że tym razem, nie wiedzieć czemu, pozwoli nam żyć dalej.

To dziwne uczucie, kiedy człowiek w chwili zamyślenia dostrzega swoje odbicie w lustrze. Moment nieuwagi, odarty z udawania, kiedy zapomina się nawet o oszukiwaniu siebie samego.

Jednak ci, którzy żyją we wspomnieniach, tak naprawdę nigdy nie umierają.

Na pierwszy rzut oka fotografie tworzą pianę białych twarzy i spódnic pośród morza sepii, lecz pamięć sprawia, że jedne z nich nabierają ostrości, a inne się rozmywają.

Wojny sprawiają, że historia wydaje się zwodniczo prosta. Dostarczają jasnych punktów zwrotnych, tworzą Łatwe podziały: przedtem i potem, zwycięzca i przegrany, dobro i zło. Prawdziwa historia, przeszłość, wcale taka nie jest. Nie jest płaska ani linearna. Nie ma konturu. Jest śliska jak ciecz. Nieskończona i nieogarnięta jak przestrzeń. Ulega ciągłym przekształceniom: kiedy myślisz, że dostrzegasz jakiś wzór, perspektywa się zmienia, ukazuje się alternatywna wersja i na powierzchnie wypływa dawno zapomniane wspomnienie.

Nic tak nie niszczy uroku młodej damy jak impertynencja intelektu.

Zdjęcia zmuszają nas do patrzenia na ludzi, których później przytłoczyła ich własna przyszłość w chwili, kiedy jeszcze nie wiedzieli, co ich czeka.

...czas jest mistrzem perspektywy.

Nie chcę, żeby wszyscy mnie lubili (...) gdyby tak było, miałabym o sobie kiepskie zdanie.

)...) kobieta nigdy nie może być zbyt bogata ani zbyt chuda.

Służba robiła wszystko, żeby zatuszować szczegóły sprawy. Wspominałem ci kiedyś, że pod względem dyskrecji nikt nie może się równać z angielskim służącym.

(...) palce jej stóp beztrosko flirtowały z wodą.

And as I climbed the stairs to my room, I forced closed the horrid door in my mind through which I'd briefly glimpsed the husband, the hearth, the children I might have had.

...czas jest mistrzem perspektywy. Mistrzem obiektywnym i zadziwiająco skutecznym.

Lubisz to, prawda, moje dziecko? - Mówiła cichym głosem.- Przebywanie na salonach wspaniałego domu?
Przytaknęłam.
– A co takiego ci się podoba?
Przechadzanie po eleganckich pokojach z delikatną porcelaną, obrazami i gobelinami.(…..). Przypomniałam sobie dawne marzenie matki i już wiedziałam, jaka odpowiedź najbardziej ją zadowoli.
– Tam jestem szczęśliwa – powiedziałam ( …).
–Mam nadzieję, że pewnego dnia zostanę prawdziwą osobistą pokojówką jaśnie pani. (…) .
- Osobista pokojówka to dobre zajęcie, moje dziecko - stwierdziła słabym głosem. - Ale szczęście… Szczęście rośnie na naszych własnych poletkach - dodała - nie zrywa się go w ogrodach obcych ludzi.

Kiedyś ludzie zachowywali swoje historie dla siebie. Nie przychodziło im do głowy, że mogłyby kogoś zainteresować. Teraz każdy pisze pamiętnik, walcząc w konkursie na najgorsze dzieciństwo, najbardziej okrutnego ojca.