Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wstrzymała oddech, a on całował każdy milimetr ciała, z którego zdarto skórę. Każdą grubą purpurową pręgę. I oglądał je, na co ona nigdy się nie zdobyła. Pozostała na miejscu, gdy Raphael wielbij jej oszpeconą skórę niczym pielgrzym święte miejsce. Delikatny dotyk zaczął wykorzeniać wszystkie bolesne wspomnieniami [...] Dwie dusze, które odnalazły się w nieprawdopodobnych okolicznościach, przyciągane jakąś nieugiętą siłą, by móc ukoić nawzajem swój ból i przerażenie ".

NA POCZĄTKU...
Powiedzieli im, że są źli.
Powiedzieli im, że zostali opętani przez demony.
Powiedzieli im, że w ich żyłach płynie ciemność.

Lubiła myśleć, że jest silna. Lubiła wmawiać sobie, że została z Raphaelem w posiadłości pełnej morderców ku chwale Bożej. I tak w zasadzie było. Ale, o ironio, próbowała go uleczyć, choć nie potrafiła pomóc samej sobie.

,,Mieszkaniec krainy mroku i mieszkanka krainy światła postawieni na tej samej drodze, by skonfrontować się ze sobą. By dzielić się brzemieniem swojej przeszłość...i uleczyć się nawzajem. "!

-Złamie cię. Sprawię, że beze mnie nie będziesz mogła oddychać.

Je­że­li ktoś wy­rzą­dził mu tak nie­wy­obra­żal­ną krzyw­dę, to bli­zny bie­gły dalej, niż było to widać na skó­rze. Naj­bar­dziej bo­la­ły te naj­głę­biej scho­wa­ne, te, które prze­ci­na­ły duszę, wgry­za­ły się w serce i oka­le­cza­ły umysł. Wie­dzia­ła o tym aż za do­brze.

Je­stem tu, by go oca­lić – po­my­śla­ła. – Wszel­ki­mi do­stęp­ny­mi spo­so­ba­mi. Muszę ura­to­wać jego po­tę­pio­ną duszę.

Ra­pha­el był zimny. Od za­wsze czuł tylko chłód. W Czyść­cu nie za­znał nic poza nim, cier­pie­niem i wrza­ska­mi. Nie było cie­pła, de­li­kat­no­ści, uśmie­chów. Żył w ciem­no­ści i zim­nie. To one go wy­cho­wa­ły, ukształ­to­wa­ły.