Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie pragnę zostać mężczyzną ani nic podobnego, tylko po prostu... w byciu przypisaną do konkretnej płci jest coś nieprzyjemnego. Chcę być przede wszystkim postrzegana jako "ja", a dopiero potem jako "kobieta". I budzi we mnie odrazę definiowanie wszystkich moich wyborów jako "kobiecych".

Krzywdzenie siebie wydawało mi się formą amnestii. Każda rana sprawiała, że ludzie mieli wymagać ode mnie jeszcze mniej. Liczyłam, że dzięki temu znalezienie bezpiecznego miejsca stanie się łatwiejsze.

[...] "chyba istnieją doświadczenia, dzięki którym zdobywamy siłę, by zmierzyć się z naszą przeszłością".

Parę lat później przeczytałam, że ludzie, którzy robią sobie krzywdę, często mówią, że nie są w stanie pojąć cierpienia psychicznego, bo jest nienamacalne. Ale ból zranionego ciała wydaje się łatwy do zrozumienia i dlatego przynosi ulgę. To stwierdzenie bardzo do mnie przemówiło. Wyrażenie niewidzialnego cierpienia słowami jest trudnym zadaniem, które wymaga wiele czasu i pracy. Łatwiej jest więc stworzyć na jego miejsce zastępczy ból, którego powody widać gołym okiem. Można skupić się tylko na nim, co wreszcie daje ukojenie, choćby tylko chwilowe.

Wiedziałam, że nadzieja jest matką głupich, ale myślałam, że bardziej kocha swoje dzieci.