Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) nawet jeśli jesteśmy wszyscy równi wobec śmierci - co w sumie nic nie znaczy (...) -to nie jesteśmy równi wobec umierania. "Zamożnemu łatwiej płakać", mawiali Żydzi ze wschodniej Europy.

Nie należy przesadzać z dramatyzmem starości i metaforyką zmierzchu. Dni stają się coraz dłuższe nie tylko dla tych, którzy wydają polecenia, lecz także dla biegnących w uprzęży. W domu naszego Ojca jest wiele mieszkań, a niektóre z nich wyglądają jak dobrze urządzone domy starców.

(...) starzejący się człowiek jest wiązką czasu lub nawarstwieniem czasowym.

Ciekawy, gdyż bogaty w wydarzenia czas rozpoznajemy jako długi i wielki.

Młody człowiek mówi o sobie, że ma przed sobą czas. W rzeczywistości zaś rozciąga się przed nim świat, który on przymuje w siebie i który go zarazem naznacza; człowiek stary, powiada się, ma życie za sobą, ale życie to, już realiter nieprzeżywane, stanowi tylko zgromadzony czas, przeżyty, umarły.

Dziś jesteśmy nieco mniej zdrowi, niż byliśmy wczoraj, i odrobinę zdrowsi, niż będziemy jutro. Starzenie się jest chorobą nieuleczalną.

Ciało, które nie udostępnia nam już świata, lecz odgradza nas od świata i przestrzeni ciężkim oddechem, bólami w nogach, ruchami artretycznych kończyn, staje się naszym więzieniem, lecz i naszym ostatnim schronieniem.

Starzejącemu się swiat nie tylko się wymyka, lecz także mu się opiera i że każdy prędzej czy później, nękany mniej lub bardziej głębokim znużeniem ciała, porzuca nierówną walkę i wycofuje się.

Kennedy, gdy w wieku czterdziestu trzech lat został prezydentem USA, był młody; czterdziestotrzyletni asystent profesora wyższej uczelni młody nie jest.

Działania ani niedziałania nie można już anulować: nie może swojemu minionemu życiu nadać sensu ani wartości, które chciałby mu nadać teraz.

Ulice stają się coraz dłuższe, a nogi coraz krótsze.

Człowiek jest tym, czego dokonuje społecznie.

Można tylko zapłakać nad kimś, kto nie potrafi już wgryźć się w kotlet.