Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie to ciąg małych, kameralnych dramatów.

(...) cóż to za życiowy start: ucieczka od korzeni?

Nie bierz rzeczy takimi, jakie się wydają. Być może oszczędza to wysiłku i cierpienia, lecz życie trzeba przeżyć, a nie tylko prześliznąć się po jego powierzchni.

(...) mężczyzna, który nie może realizować swojego powołania, wykonywać pracy, do której został stworzony, jest zaledwie połową mężczyzny.

Myślę, tato, że (...) chyba umrę. Więc przyszedłem, żeby umrzeć przy tobie.

- Ale... To co ja mam robić?
- Zaczekać tutaj, memsahib. Dużo jadła, dużo piwa, dużo herbaty. Bardzo miło. Aż pociąg przyjedzie.
Och, ci Azjaci! - pomyślała. Czas w ogóle dla nich nie istnieje.

- A więc jest was trzech: wy, kucharz i chłopiec. Kiedy nie ma podróżnych, musicie mieć sporo wolnego czasu. Co wtedy robicie? Czytacie?
- Czytać? Co?
- Książki.
- Ja nie czytam książek.
- To co robicie, kiedy nie ma nic do roboty?
- Czekam, aż będzie co do roboty.

Świat już taki jest. Odchodzisz, kiedy powinnaś trwać przy kimś, i bierzesz się do czegoś, co lepiej byłoby zostawić w spokoju; raz życie zdaje ci się tak piękne, że aż trudno w to uwierzyć, a chwilę później grzęźniesz w piekle i niedoli i cierpienia! Kiedy wszystko dobrze się układa, zdaje ci się, że tak będzie zawsze, a to nieprawda; kiedy idziesz na dno, myślisz, że to już koniec, a potem znów chwytasz oddech. Samo życie, moja droga.

Lepiej się zużyć, niż zardzewieć.

Jeśli się kogoś kocha, powinno się coś o nim wiedzieć. Nie wiedziała, bo znacznie łatwiej jest wierzyć w miłe i ładne bajeczki, które chce się uważać za rzeczywistość. Nie psuć sobie nastroju patrzeniem prawdzie w oczy.