Trudność nie polega na życiu z bliźnimi, lecz na ich zrozumieniu.

Każdy z nas nosi w sobie coś, czego nie można nazwać, ale co stanowi prawdę o nas samych.

Łatwiej zapamiętujemy to, co dostajemy w darze, niż to, co zdobywamy.

(...) chociaż z drugiej strony nie można wymagać, byśmy byli w stanie przewidzieć wszystkie następstwa naszych czynów, wyobrażając sobie najpierw bezpośrednie, potem pośrednie i wreszcie wyimaginowane skutki życiowych decyzji

Ktoś powiedział, że w krainie ślepców nawet jednooki jest królem (...) [s.107].

Jeśli kiedykolwiek odzyskam wzrok, będę z większą uwaga zaglądała ludziom w oczy, szukając w nich duszy

Jakże często w zwątpieniu wyobraźnia podsuwa nam obrazy, za pomocą których dokonujemy samozniszczenia.

Skoro nie możemy żyć jak ludzie, postarajmy się przynajmniej nie żyć jak zwierzęta.

W obliczu śmierci każdy puszcza w niepamięć nienawiść i złość, choć stare rany nie zabliźniają się łatwo(...)

Jesteśmy ślepcami, którzy widzą. Ślepcami, którzy patrzą i
nie widzą.

Łatwo prowadzić uczone dysputy, gdy ciału nic nie dolega, na przykład można się rozwodzić nad tym, czy istnieje bezpośredni związek między oczami i uczuciami, zastanawiać się nad tym, czy odpowiedzialność jednostki zależy od dobrego wzroku, ale gdy żołądek daje o sobie znać, kiedy buntuje się ciało, a wnętrzności przeszywa ból, upodabniamy się do zwierząt

Śmiercią też się nikt nie zaraża, a przecież wszyscy umieramy.

(...) publiczne wytykanie komuś drobnych ułomności zamienia je w kalectwo.

Wszyscy mężczyźni są tacy sami, myślą, że skoro wyszli z brzucha kobiety, to wszystko o niej wiedzą.

Na zawsze to zawsze zbyt długo.

Mowa ludzka jest jak przebranie, ukrywa to co istotne, słowa łączą się i błądzą, bez celu, lecz nagle dzięki trzem, czterem wyrazom lub same z siebie, odnajdują wyjście, wystarczy jakiś zaimek osobowy, przysłówek, czasownik, jeden przymiotnik i już bezkształtna masa słów zyskuje siłę, wypływa na powierzchnie objawia się wzruszeniem na twarzy, w oczach, nadaje kształt uczuciom bywa że dają o sobie znak nadwyrężone nerwy, które znoszą wiele, znoszą wszystko, jak odbijająca cios zbroja, ale do czasu.

Bez przyszłości teraźniejszość staje się bez znaczenia...

Byłam życiem, teraz jestem niczym.

Praca starca funta kłaków warta, lecz głupi ten, co nią pogardza.

Cóż, jak widać, nie zawsze dotrzymujemy przysięgi, czasami przeszkadza nam w tym słabość charakteru, czasem jakaś siła wyższa.

W strachu nogi biegną szybciej od myśli.

z dnia na dzień staję się coraz bardziej ślepa, gdyż nikt mnie nie widzi.

Czas to siła kierująca naszymi losami, to gracz, który siedzi po drugiej stronie stołu, trzymając w ręku wszystkie karty, podczas gdy nam pozostaje tylko wymyślanie kart z własnym życiem.

Jeszcze nie narodziła się istota ludzka pozbawiona egoizmu, nazywanego słusznie drugą skórą człowieka, o wiele grubszą od pierwszej, która przy lada okazji zaczyna krwawić.