Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) Heidegger wyraźnie stwierdza, że sposobem bycia dzieła (ergon) jest energeia (a nie np. einai czy estis). To też zgadza się z dynamicznym, oscylującym charakterem sporu dwóch elementów, sporu wychodzącego w dziele na jaw jako prawda - aletheia. W tym samym momencie, w którym wydaje się nam, że "rozumiemy", o co w nim chodzi - przestajemy obcować z dziełem sztuki. Wszelkie uchwycenie, unieruchomienie - pojęciowe lub wyobrażeniowe - jest zniszczeniem energei, stanowiącej sposób bycia dzieła (bycie dzieła dziełem).

Koncepcja sztuk pięknych opierała się na przekonaniu o fundamentalnym związku między sztuką a pięknem. Tymczasem fundamentem sztuki jest, czy może raczej powinien być, stosunek do prawdy. Rozpad związku idei sztuki z ideą piękna nastąpił nie w wyniku kryzysu którejkolwiek z tych dwóch idei, ale w wyniku kryzysu... idei prawdy, która na pozór w ogóle nie była w tym związku obecna.

Lepiej prześledzić powinowactwa idei sztuki z pojęciami, takimi jak wiedza, nauka, technika, rzemiosło, przemysł, oświata czy mechanika, niż tkwić w gorsecie wąskiego pojmowania sztuki jako zestawu sztuk pięknych. Z dwojga złego lepiej zgrzeszyć zbyt szerokim określeniem pojęcia niż zbyt wąskim.