Jesteśmy społecznością, która kocha książki

...a najdziwniejsze było to, że przez cały czas tej wędrówki nie miała pojęcia, dokąd tak naprawdę ją prowadzą. Zadziwiające, że człowiek sam nie wie, dokąd podąża ani czego pragnie, tylko brnie przed siebie na oślep, znosząc skrycie tak wiele cierpień, nieustannie zaskakiwany, zdumiony i nieświadomy niczego; każde wydarzenie miało jednak swoje logiczne następstwo i krok po kroku z niczego wyłaniało się coś, a człowiek osiągał w końcu spokój, wewnętrzną ciszę i pewność. Tym właśnie było życie: drogą do nich wiodącą.

- Na co pani patrzy?
Spłoszyła się nieco, lecz odpowiedziała w jednej chwili:
- Na istoty rodzaju ludzkiego.