Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ma w szczęce trzy rzędy zębów: dla mnichów, duchownych i niewinnych świeckich oraz potężne szpony z żelaza (...), niszczyciel zasad, mistrz okrucieństwa, zmora wszechświata (Fryderyk II według dekretu detronizacyjnego papieża Innocentego IV).

Wystarczająco długo byłem kowadłem; teraz będę młotem (Fryderyk II do papieża Innocentego IV w odpowiedzi na dekret detronizacyjny).

Niemcy szybciej dostrzegają dobro niż piękno.

Głupota chrześcijańskich rycerzy w Ziemi Świętej sprawiła, że w sierpniu 1244 roku Jerozolima została zdobyta przez tureckie plemię Chorezmijczyków i na zawsze przepadła dla chrześcijaństwa.

Grałem w szachy z papieżem i miałem mu dać mata lub przynajmniej zbić wieżę, kiedy Genueńczycy wpadli, zamietli ręką po szachownicy i zniszczyli grę”.

W pewnym sensie można zgodnie z prawdą powiedzieć, że Innocenty IV był najwybitniejszym uczniem Fryderyka. Papież wziął jedynie pojedynczą drzazgę z niezmiernie wieloaspektowych osiągnięć Fryderyka, skopiował tylko jedną z metod geniuszu swego mistrza, lecz z jasnym zamiarem praktykował ją, doskonalił i świadomie wykorzystał przeciwko Hohenstaufowi: było to skupienie wszystkich sił na jednym celu, nieskrępowane przez litość, pobożność lub skrupuły. Podczas gdy brak skrupułów cesarza łączył się z pasją stwórcy budującego nowy świat, u Innocentego IV była to praktyczna „metoda”, chłodno ukierunkowana na unicestwienie jednego człowieka, którego istnienie groziło zniszczeniem fundamentów wiekowej instytucji.

Przepełnieni łagodnością i z otwartymi ramionami niewyczerpanej łaskawości przyjmujemy wasze nawrócenie, abyście wiedzieli, że nie ma niczego sprawiedliwszego, lżejszego i łatwiejszego do przyjęcia niż jarzmo Cesarstwa (Fryderyk II w orędziu do zdobytego lombardzkiego miasta).

Fryderyk ze swym dworem spędził zimę w klasztorze Santa Justina, co było dla mnichów wielkim zaszczytem, ale i niemałym ciężarem bo oczekiwano od nich zabawiania słonia, pięciu lampartów, dwudziestu czterech wielbłądów oraz samego cesarza.