Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzi nie osądzało się za to, że złamali się pod naciskiem, lecz za nieliczne chwile, gdy mieli tyle szczęścia, że mogli wybierać swobodnie.

W pocie kryły się opowieści.
Pot kobiety zgiętej wpół na cebulowym polu, pracującej od czternastu godzin w promieniach słońca, różnił się od potu mężczyzny, który zbliżał się właśnie do przejścia przez meksykańską granicę, modląc się do La Santa Muerte o to, by nie okazało się, że federales są na żołdzie tych, którzy go ścigali. [...]
Pot był historią ciała, skoncentrowaną w klejnotach perlących się na czole i pozostawiających na koszuli słone plamy. Opowiadał wszystko o tym, w jaki sposób dana osoba znalazła się we właściwym czasie w niewłaściwym miejscu, i mówił, czy ta osoba przeżyje następny dzień.

Ludzie naprawdę żyją tylko wtedy, gdy zbliża się śmierć (...) Przedtem wszystko jest jedynie stratą czasu. Nie doceniamy zalet życia, dopóki nie wpadniemy po szyję w gówno.

Nie ma sensu pragnąć, by ludzie byli inni niż są.

Rzeczy, które trzyma się po to, by pochwalić się przed gośćmi własną inteligencją. Akcesoria tożsamości.

- [...] Wiesz jak trudno jest zdrapać mózg z dywanu?
- Nie czyści się dywanu, ty głąbie. Zrywa się go i zastępuje nowym.
- Teraz mi to mówisz?
- Właśnie dlatego nie daję ci awansu.

Bawełna, pszenica, kukurydza, soja – rozległe zielone pola, istniejące tylko dzięki temu, że ktoś czerpał wodę spod ziemi. Wszystkie te miejsca marzyły, że staną się inne, niż były w rzeczywistości. Miały aspiracje. A kiedy zabrakło wody i nadszedł upadek, z opóźnieniem uświadomiły sobie, że ich dobrobyt był pożyczony i nie dostaną już nic więcej.