Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myslal:
- Stosunek Platona do Sokratesa zalatwimy w pierwszym dialogu. Wiec napiszemy:
"SOKRATES mowi do PROTAGORASA: - Popatrz na tego chlopca, ktory siedzi w kacie i usiluje uslyszec, o czym mowimy. Patrz tak, aby nie zauwazyl tego. Wyprowadza mnie z rownowagi i uwazam, ze jest przemadrzaly. Nie lubie tego, co robi: notuje wszystko, co mowie, a przypisuje mi czesto to, czego nie powiedzialem, a moze zreszta i powiedzialem. Przypomina mi to, co robia Egipcjanie ze swoimi wladcami po smierci: zamieniaja ich w mumie. Ale wierzaj mi, ze ci zabalsamowani ludzie sa malo podobni do zywych.
PROTAGORAS: Jak sie on nazywa?
SOKRATES: Platon.

Po trzecim spotkaniu z Ewa Emil zapisal:
"EWA. Przykuta do ziemi, pachnaca ziemia, dzika, kluje szpilkami i slowami, wpada w otepienie, potworne humory, pierwotna i skomplikowana, podczas miesiaczki mowi, jestem nia przybita do siebie, jest zwiazana, potem plonie, jak drzewo w tlenie, slowem srodek wybuchowy, chce wiedziec, boi sie pociagow, chce sie palic, jest zarloczna".

Czym bardziej nauka traci na rzeczywistosci, tym bardziej prawdziwa sztuka staje sie irracjonalna.

Gdy kochamy kobiety, jest to dobre. Gdy kochamy mezczyzn - wiesz... A gdy nie kochamy, doznajemy spokoju i mozemy grzac sie w sloncu.

Lubila chodzic do kina. Po filmie, ktory jej sie podobal, mowila jak dawniej: - Prosze cie, uwazaj, zeby mnie auto nie przejechalo. Ja jestem jeszcze tam. Nie wiem, co sie dzieje.

Rozpinal jej suknie, ktora byla latwa do rozpinania. Przyniosla do lozka morze w oczach, zapach slonca na skorze opalonych z jednej strony nog (tak, jak jablka sa czasem zaczerwienione tylko z jednej strony), mieszanine woni lekkiego potu i morskich wodorostow pod pacha. Obejmowla go udami jak cieply piasek, barwa jej oczu zapadla sie gleboko i nieustannie jak niebo, gdy sie lezy pod nim na wznak.

Bo z samotnoscia jest jak z dziewictwem: jest sie samotnym, samotnym i prawie nie odczuwa sie tego. Gdy sie zrozumie, choc na krotka chwile, ze mozna nie byc samym - tama pekla. I Ewa nie moglaby tak zyc, jak zyla przed poznaniem Emila.

Po calej ziemi porozrzucany lud, ktory nie wie o sobie, lud glodny wiedzenia wszelkiej rzeczy, niespokojny i niepokojacy, oblakany i nawiedzajacy obledem, lud, w ktorym tworza sie od dziecinstwa wyobrazenia mgliste, nieksztaltne zamazane, wahajace sie i nic o nich nie mozna powiedziec i mozna o nich powiedziec tylko, ze sa, z samych glebin dziecinstwa wydobyte, a na nich osadzaja sie zmienne ksztalty stopniowo, z biegiem zycia, i towarzyszace przez cale zycie zakryte, tak jak w czasach dziecinstwa, z ktorymi umiera sie, nie umiejac ich nazwac - ktore czasem, pewnego dnia, mowia: "Dzien dobry".
(...)
I to jest moj lud.

Mowili o glupstwach, ale on pomyslal, ze bedzie z nia bardzo trudna historia. Siedziala doskonale na swoich powozach (jak jezdziec na koniu), i zonglowala nimi z przerazajaca nieco latwoscia; wytracona z jednej, przeskakiwala natychmiast w druga, ktora byla tak samo nieprawdziwa lub prawdziwa, jak poprzednia. Byla w tym jakas elementarna trudnosc dotarcia do tego, co mozna by nazwac "nia".