Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czas płynie wszędzie, nie tylko tam, gdzie człowiek akurat przebywa.

...prawdziwych przyjaciół poznaje się po tym, że można w ich towarzystwie pomilczeć. (str. 301).

Człowiek wie, na czym stoi, istnieje jakieś poczucie bezpieczeństwa w świadomści, że nawet jeśli życie jest do dupy, to jest to własne życie do dupy. (str. 195).

Niektórzy ludzie idą przez życie ostygli, tylko pyrkają, trochę jak garnek na kuchence, z zupą wymagającą długiego czasu, by wszystkie smaki porządnie doszły. Nie przegotowują się, nie przypalają. Po prostu trwają, przytulnie i obojętnie. Inni natomiast jadą rozpędzeni do granic możliwości, a mieści się w nich najczęściej kilka żyć, kilka epok.

Wciąż wydawało mi się, że na wszystko przyjdzie czas, że nie trzeba się spieszyć, bo życie jest długie, a ja mam mnóstwo czasu. Byłam taka głupia. (str. 12).

Sam talent nie wystarcza. Jeśli człowiek chce coś w życiu osiągnąć, musi mieć plan. (str. 12).

Miłość łatwo opatrzyć datą, ma wyraźny początek i koniec. Pierwszy pocałunek. Zerwanie.

Czy istnieją ludzie, którzy potrafią przeżyć całe życie jako aktorzy drugoplanowi w cudzym życiu?

Niektórzy ludzie są piękni w ten sam sposób co diament, czy może marmur. Ich rysy wymagają czasu i oporu by się wykształcić, uwydatnić...

...gdy myśli już zaczną gonić, niemożliwością jest ich zatrzymanie.
W wyobraźni może wydarzyć się cokolwiek.

Wiele dzieci jest onieśmielonych nowym, nieznanym, tak było też z Artem. Ciężko mu było zrozumieć, że jego mama stawała się kimś nowym, nawet jeśli to nowe oznaczało lepsze. Człowiek wie, na czym stoi, istnieje jakieś poczucie bezpieczeństwa w świadomości, że nawet jeśli życie jest do dupy, to jest to własne życie do dupy.

Życie jest najwspanialsze tuż przed katastrofą.

Napisać książkę to jak donosić i urodzić dziecko. Nasze filmy, to nasze dzieci.

Imię Helmi oznacza perłę, była trochę jak perła, ktoś kto leży na dnie morza, tylko czek by znalazł ją poławiasz...

Człowiek może płakać, choć nie jest mu smutno. Po prostu jest taka atmosfera...

Wszędzie roiło się od kochających ludzi, jakby to była najważniejsza i najpotężniejsza rzecz w życiu. (…) Niektórzy ludzie mają po prostu wiekszą potrzebę, żeby stopić się z kimś, być może sens swojego życia widzą w tym, by w pełni dzielić je z innymi, jakby uprawniało ich to do istnienia, coś, czego własne życie, tylko własne, małe życie nie ma. Była wyspą i była z tego w pełni zadowolona.