Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy niech żyje po swojemu...Bóg to spryciarz i rozpozna swoich...

Łzy, które z siebie wylewałam, były dla niego paliwem na później, a jego żarciki służyły tylko temu, żeby dodać mi odwagi. Żeby mi uświadomić, że ze wszystkiego można się śmiać i że odtąd tak właśnie będziemy robić (...) Nasze życia, jakkolwiek byłyby skisłe, zostały nam w końcu oddane.

Płacz, ale nie zapomnij nigdy, że oczywiście jesteśmy oboje dopiero na starcie tej drogi przez mękę, ale kiedy już staniemy nad grobem, będziemy mogli spojrzeć wstecz i powiedzieć: myśmy to przeżyli, a nie jakieś sztuczne twory ulepione ze strachu i poczucia lęku.

Myślałam, że siedzisz sobie wygodnie w swoim pokoiku, czytasz, słuchasz muzyki albo odrabiasz lekcje. Nie wiedziałam jeszcze wtedy, że normalni udzie też miewają problemy.

Więc skończ odkopywać wciąż te sam gówniane wspomnienia czy tę swoją dobrotliwą kosmogonię, kiedy ci akurat pasuje. (...) Nienawidzę cię, kiedy pozwalasz sobie na łatwe użalanie się. Każdego stać na takie zrzucanie odpowiedzialności na innych za swoje porażki, zgrywanie objętej anatemą, wiesz.

Świat jest kałużą bez dna, gdzie czołgają się najpotworniejsze rodziny przewalając się w błocie, ale jest dla nas jedna rzecz święta i wzniosła, której oni nie mają i której nam nigdy nie odbiorą: odwaga. (...) Odwaga, żeby ich przerosnąć albo zapomnieć na zawsze

- Zgadzam się z tobą… Problem w tym, że dalej jest jeszcze rzeka tekstu… Długie, bardzo długie monologi… Nauczenie się tego to byłaby męka… Ale fakt, szkoda tak urywać, bo najładniejsze w tej scenie jest zakończenie, zobaczysz, kiedy Oktaw się wkurza i tłumaczy Kamilii, że owszem, wszyscy faceci to złamasy, i owszem, wszystkie kobiety to zdziry, ale nie ma na świecie nic piękniejszego niż to, co może się wydarzyć między takim złamasem a taką zdzirą, kiedy się kochają...