Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oczywiście mnie też w życiu wiele rzeczy wyszło, na przykład włosy z głowy. Wyszłam tez parę razy z siebie. To umiejętność każdej matki.

Chwi­la u fa­ce­ta nie ma spre­cy­zo­wa­nej jed­nost­ki cza­so­wej.

Był ładny październikowy dzień. Na dworze leżały liście mieniące się w słońcu feerią kolorów. Uwielbiam taki widok. Chyba natura rekompensuje w ten sposób już krótkie i zazwyczaj mało przyjemne dni.

Na Fa­ce­bo­oku wszyst­ko jest moż­li­we. Dwu­la­tek w ele­ganc­kim stro­ju je kasz­kę z so­kiem ma­li­no­wym i ani kro­pel­ka mu nie spa­dła. Magia, kurwa. Ja nie mogę przejść z sa­lo­nu do sy­pial­ni, żeby się czymś nie po­bru­dzić.

Na­stęp­ne­go dnia obu­dził mnie tupot bia­łych mew, no ale matka nie wiel­błąd – pić też cza­sem musi.

Dla­cze­go w tych mą­drych po­rad­ni­kach ro­dzi­ciel­skich nie piszą, jak zgu­bić dzie­cia­ka tak, żeby się nigdy nie zna­lazł?

Kobieta nigdy, ale to nigdy nie jest samotna i zawsze coś na nią czeka. Jak nie brudne ciuchy, to przynajmniej zmywarka do opróżnienia.

Konwersacja z rodzicem, który ma pod opieką małe dziecko, jest jak rozmowa z chorym na zespół Tourette'a. Nigdy nie wiesz, z czym wystrzeli.

Pamiętam ten czas, gdy siedziałam z dziećmi w domu. Każda informacja ze świata zewnętrznego inna niż pieluchy czy gęstość stolca była arcyciekawa.

(...) próbowałam jakoś zatuszować drzemkę, jakby to był powód do wstydu. Powszechnie przecież wiadomo, że matki nie śpią, tylko czekają z zamkniętymi oczami na kolejny dzień.

Ja na przykład próbowałam oddać swoje dziecko, gdy codziennie budziło się o czwartej rano, ale okazało się, że akt urodzenia to nie paragon, i nie chcieli mi go przyjąć w urzędzie stanu cywilnego.

Gdy wchodziłam w świat sztuki kulinarnej, to podałam gościom tatar z kurczaka. Chciałam się również pochwalić latem zupą owocową. Jakież było zdziwienie wszystkich, gdy się dowiedzieli, że upichciłam ją na rosole, bo to przecież podstawa każdej zupy.

W życiu są ważne dwie rzeczy: żeby sufit nie spadł na głowę oraz żeby bliscy mieli podobne poczucie humoru.

Gdy byłam w ciąży, wy­obra­ża­łam sobie, że z tym pięk­nym wy­brzu­sze­niem będę cho­dzić po polu w zwiew­nej su­kien­ce ni­czym ru­sał­ka, stą­pa­jąc bosą stopą po po­ran­nej rosie. Będę roz­ma­wiać z brzu­chem i pusz­czać mu Bacha. Rosy nawet nie do­strze­głam, bo cięż­ko było się schy­lić, cho­dzić ledwo mo­głam, a je­dy­ne, co pusz­cza­łam, to bąki od cią­głych za­parć.

Gdy po cięż­kim dniu matka stoi na bal­ko­nie, aby wy­rzu­cić dzie­cia­ka, to jed­no­cze­śnie jest na dole, żeby go zła­pać. Życie z dzieć­mi jest jak no­sze­nie strin­gów z jeża: z jed­nej stro­ny upier­dli­we, a z dru­giej eks­cy­tu­ją­ce.

Jak się wy­pi­je hek­to­li­try al­ko­ho­lu, to na­stęp­ne­go dnia też nie po­ja­wia się kac, tylko grypa żo­łąd­ko­wa. Grunt to sobie do­brze wszyst­ko wy­tłu­ma­czyć.

Wy­cho­dził ze mnie ty­po­wy Polak w dam­skiej wer­sji. Jak cie­pło – źle, jak zimno – źle, umiar­ko­wa­nie – też nie tak. Ge­ne­ral­nie chu­jo­wo, że po wtor­ku jest środa, a week­end na­stę­pu­je do­pie­ro po pię­ciu dniach cho­dze­nia do pracy.

Ogól­nie bar­dzo lubię latać. Jest to jeden z nie­wie­lu mo­men­tów w życiu ko­bie­ty, kiedy w za­sa­dzie nic nie trze­ba robić. Nie wsta­wiam pral­ki, nie myję pod­ło­gi, nie pich­cę obia­du dla całej ro­dzi­ny, bo ob­słu­ga przy­nie­sie. Nawet nie cho­dzę do skle­pu, po­nie­waż to on przy­cho­dzi do mnie.

Życie na­praw­dę za­czy­na się po czter­dzie­st­ce i trze­ba je brać peł­ny­mi gar­ścia­mi, do­pó­ki jesz­cze nie strzy­ka mocno w ko­ściach i można się schy­lić po wła­sne buty.

Nie­spe­cjal­nie ostat­nio mia­łam czas na co­kol­wiek, bo praca i do­mo­wy kie­rat po­chło­nę­ły mnie jak mo­kra­dło cie­kaw­skie­go wę­drow­ca.

Dziw­ne czasy na­sta­ły, żeby licz­ba ży­czeń na twa­rzok­siąż­ce była wy­znacz­ni­kiem sym­pa­tii. Co naj­mniej po­ło­wa zna­jo­mych u każ­de­go to tak zwani zna­jo­mi z dupy – ich na­zwi­ska dzwo­nią w któ­rymś ko­ście­le, ale nie wia­do­mo w któ­rym.

Na stole stały pysz­ne prze­ką­ski, czip­sy, po­pcorn i wszyst­ko to, na co nie po­win­no się nawet pa­trzeć. Wszyst­kie rze­czy ka­lo­rycz­ne i nie­zdro­we, aż mia­łam ocho­tę się nimi po­na­cie­rać w ra­mach oswo­je­nia wroga.

Wino było chyba z Wiel­kiej Bry­ta­nii, bo ulat­nia­ło się po an­giel­sku. Nikt nic nie wi­dział, a za­war­tość bu­te­lek zni­ka­ła jak kam­fo­ra.

Chcia­ła­bym teraz na­pi­sać, że lubię swoją ro­bo­tę, ale gdy to wy­po­wia­dam, mo­men­tal­nie widzę wy­szcze­rzo­ne pa­nien­ki w me­diach spo­łecz­no­ścio­wych, które wy­gi­na­ją się jak na ca­stin­gu do nie­miec­kie­go porno, z pod­pi­sem: I love my job. Oj, jak mnie korci w ta­kich sy­tu­acjach sko­men­to­wać: „Chyba blow­job”, ale gryzę się wtedy w mój plu­ga­wy jęzor.

(...) ko­bie­ta zna się na wszyst­kim, ale po pro­stu pewne kwe­stie po­trze­bu­je mieć pre­cy­zyj­niej prze­ka­za­ne.

W życiu są ważne dwie rze­czy: żeby sufit nie spadł na głowę oraz żeby bli­scy mieli po­dob­ne po­czu­cie hu­mo­ru.

Po­wszech­nie wia­do­mo, że chę­do­że­nie to cu­dow­ne do­zna­nie, ale jest jak słoik nu­tel­li – po zje­dze­niu po­ło­wy do­sta­je się mdło­ści.

Jest jedna kluczowa zasada: gdy kobieta mówi, że wie, to wie, i nie trzeba jej w tym przeszkadzać.

Za­wsze dzi­wi­ło mnie u niego to, że po prze­bu­dze­niu jesz­cze do­brze nie otwo­rzył dru­gie­go oka, a już mu­siał coś wło­żyć do ust. Był za­wsze tak głod­ny od rana, że sła­niał się, gdy miał się prze­mie­ścić z po­ko­ju do kuch­ni. Mimo że je­ste­śmy ro­dzeń­stwem, ja na widok po­ran­ne­go je­dze­nia mam od­ruch wy­miot­ny. Byłam jak woda w Bał­ty­ku – gdy on rano jadł, mnie się co­fa­ło.

Ko­bie­ta i męż­czy­zna toczą wiele wo­je­nek. Są takie, które wręcz prze­ra­dza­ją się w praw­dzi­we wojny. Przed­mio­tem jed­nej z nich jest pro­wa­dze­nie auta. Gdy ma się to wy­da­rzyć pod­czas wspól­nej po­dró­ży, fa­ce­ci wolą ogo­lić sobie nogi, niż oddać nie­wie­ście stery.