Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli miłość będzie szanowana i pielęgnowana, będzie trwać całe życie.

Albo ją zdra­dzał, albo nie. Jej życie sta­nę­ło na roz­dro­żu, a ścież­ki pro­wa­dzi­ły w dwóch prze­ciw­nych kie­run­kach.

Jej rodziców tu nie było. Nigdy nie wybaczy sobie tego, w jaki sposób utonęli. Gdyby tylko wszystko potoczyło się inaczej, gdyby ona była inna, mniej niedojrzała. Gdyby mogła ocalić ich oboje.

W każdym małżeństwie chodzi o partnerstwo. Dawanie i branie. Nie jest łatwo w to wejść.

Wie­rzy­ła, że jeśli ufa się swo­je­mu part­ne­ro­wi, nigdy nie spraw­dza się jego te­le­fo­nu.

Żyjemy w dziwnej równowadze w jednym wielkim tańcu unikania się i bycia obok.

Ro­dzi­na to coś wię­cej niż krew. To mi­łość, tro­ska, opie­ko­wa­nie się sobą na­wza­jem. Trze­ba sobie za­słu­żyć, żeby móc się do niej za­li­czać.

Nie jestem już panną młodą. Nie będę żoną. Nie teraz.

Odbicie w lustrze przyciąga mnie do niej, ale kiedy się zbliżam, widzę prawdziwą siebie.

Żyjemy w dziwnej równowadze, w jednym wielkim tańcu unikania się i bycia obok. On jest agresywny, ja pasywna. On jest twardy, ja miękka. Yin i yang, słońce i księżyc. Jakoś to działa.

Przeprowadziliśmy się tutaj, żeby być bliżej siebie, ale z każdym dniem dzieląca nas odległość wydaje się rosnąć. Boję się, że pewnego dnia ta luka będzie zbyt duża, żeby ją pokonać.

Krajobraz rozciąga się przede mną, a zdradliwe ścieżki wiją się w nieznanych kierunkach. Przynajmniej w domu niepokój ogranicza się do czterech ścian. Tam mam iluzję innego, zewnętrznego świata. Iluzję ucieczki. Tutaj, pośród pól, przy kochającym mężu i córeczce, następuje zderzenie z rzeczywistością. Nie ma zewnętrznego świata. Nie ma ucieczki. Niekończące się niebo i pola stanowią taką samą blokadę jak ściany domu. Jestem uwięziona.

Czasem rodzina jest taka, a nie inna. Dlatego mamy przyjaciół.