Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nagasaki i Podział Indii nauczyły ją, że istnieją ludzie, którzy potrafią zostawić stratę za sobą, oraz tacy, którzy grzęzną w niej na zawsze.

Czy dwa anioły, leżąc, są w stanie stykać się grzbietami? Jeśli nie, jakże muszą zazdrościć nam, ludziom.

- W wieku dziewięćdziesięciu jeden lat można mieć nadzieję tylko na to, że będzie się wyglądać na dobrze zakonserwowaną, czyli jak marynata w occie.

...ale jak można kogoś potępiać, jeśli nie wślizgnęło się do jego duszy, nie rozejrzało się po okolicy i nie zobaczyło, jakie gnieżdżą się w niej węże, jakie przepaście ją przecinają ? Jak można kogoś krytykować, jeśli się nie wie, skąd wzięły się te węże i przepaści, i co oznacza codziennie zmaganie z nimi?

Czego mam się trzymać? sznurków latawców, których oba końce powiewają w powietrzu.

Ja czuję się u siebie tam, gdzie jestem obca.

... wtedy dopiero okazuje się, że z powodu złamanego serca nie można umrzeć...

Gdy żyją nasze serca, jesteśmy czymś więcej niż tylko sobą.

Umiejętność pomniejszania wagi własnej inności.

Wciąż nie potrafi ustąpić, nawet przed śmiercią.

Wierzę w Boga, bo żadna nauka nie jest w stanie wyjaśnić cudu soli

W ostatnich chwilach życia Chadija Ashraf szepnęła mu do ucha rytualne pozdrowienie, przekazywane przez starszych młodszym: "Żyj dalej!". I teraz, by znieść jej utratę musiał wierzyć, że jakaś część jej duszy weszła w niego z tym oddechem i spoczęła przy jego sercu.

Samotność zawsze była dla niego zawsze tylko chwila wyczekiwania na powrót do świata pełnego więzi.

Wypowiedziała jego imię, powtarzała czułości w angielskim, urdu, japońskim, ale on jej nie słyszał poprzez gruchanie gołębi, nawoływanie muezina z Dżami Masdżid, kakofonię kłótni braci, zgiełk kupców i kupujących na Chandni Chowk, szelest liści palmowych szarpanych monsunem,śmiech bratanic i bratanków, krzyki chłopców puszczających latawce, bulgotanie fontann na podwórzach, chrapliwy głos nigdy niewidzianego sąsiada, który przed wschodem słońca wyśpiewywał gazele, i poprzez szaleńcze bice własnego serca.

Jeszcze bajka o żywych książkach z fioletowymi grzbietami i połamanymi kręgosłupami, które wolą złożyć siebie w ofierze niż istnieć dalej w świecie, w którym wszystko, co w nich zapisano, okazuje się tylko fantazją.

- Wy dwoje jesteście dowodem na to, że ludzie potrafią wszystko przezwyciężyć.

Jesteśmy chodzącymi ranami. Od podziału minęło 50 lat,
a wg Samii ona wciąż żywi urazę do tej części rodziny, która z Indii przeniosła się do Pakistanu. ... Jak całe to pokolenie przetrwało tylko na goryczy wydarzeń roku czterdziestego siódmego?.. nasza rodzina jest ogromna, a mimo to nie podjęto żadnych kroków pojednawczych między jej indyjską a pakistańską części.

Modlitwa jest tak cicha i tak donośna, jak pojedyncza kropla deszczu na pustyni.

Jak nieobecność jednego składnika jest w stanie zmienić smak posiłku, tak nieobecność jednego szczegółu może zmienić całą opowieść. Ile soli zabrakło w opowieściach, które snuli moi krewni?

Urodziliśmy się rok po masakrze w Parku Jallianwala.
Pomyślcie o tym, gdy będziecie spacerować oxfordzkimi ścieżkami ucząc się jak stać się Anglikami i odnosić sukcesy....Lata angielskiej edukacji odebrały mi , niestety, szansę nauczenia się pisania w języku urdu.... Jesteśmy jak latawce, którym podcięto skrzydła.
Chodziliśmy do szkoły w miejscu, gdzie nie było słońca i wierzyliśmy,że to oznacza, że nie potrzebujemy cienia. Nie jestem Anglikiem, wy też nie. Nigdy też nimi nie zostaniemy mimo naszych fokstrotów, kijów do krykieta,naszych five o'clocków i how do you do?