Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ptaki żyją w takim samym wymiarze przestrzeni, jak ludzie: są dwunożne, świat poznają raczej wzrokiem niż węchem, są ładnie upierzone, łatwo zauważalne. Większość gatunków woli życie dzienne, a na dodatek są wokalne, zupełnie jak ludzie przed epoką tranzystorów. To ptaki nauczyły nas tańczyć. Uwielbiają podróże, choć są i zasiedziałe, jak przysłowiowa sójka. Ptaki żyją na powierzchniowo podobnych do ludzi terytoriach. Wolą hektary, a nie parę metrów kwadratowych, jak gryzonie. Są długowieczne, papugi czy albatrosy dożywają 60-70 lat, a nawet pospolite wróble czasem dożywają 20 lat. Ptaki mają lokalne tradycje i wokalne dialekty, są zasadniczo monogamiczne, ale potrafią zdradzać. Czy to nie obraz społeczeństw Homo sapiens? Czyżby twarda nauka znowu przeplatała się z emocjami? Tak, ptaki wywołują emocje i grają na emocjach. Każdy przypadek człowieka zainteresowanego ptakami jest odmienny.