Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Musi więc Nas połączyć
To, że trzeba się rozstać.

Siedząc tak chętnie przy zmarłych –
Nagle stali się nam nieodżałowani –
Po omacku szukając zniknionych –
Mimo że cała reszta jest z nami –.

Odejść ze świata, który znamy,
W ten niezgłębiony jeszcze
To - jak trud czekający dziecko,
Gdy mu otwartą przestrzeń

Zamyka wzgórze: za nim - magia
Tajemnicy majaczy -
Ale - czy wgląd w nią wynagrodzi
Samotność tej wspinaczki?

Przetnij wpół Skowronka - znajdziesz Śpiew -
Zapas Srebrnych Ziaren, nierozrzutnie
Wydzielanych Letnim Rankom, abyś miał
Czego słuchać, gdy spróchnieją Lutnie.

Znieś Zapory - runie z rykiem Powódź -
Zapas Wód, odłożony dla ciebie
Na Szkarłatny Eksperyment - wciąż, Tomaszu,
Nie chcesz wierzyć w prawdę o Ptasim Śpiewie?

Mózg – rozleglejszy jest niż Niebo –
Bo zmierz je – co do cala –
Ujrzysz, ze w Mózgu się pomieści
I Pan – i Przestrzeń cała.

Ze wszystkich Dźwięków w świat wysłanych
Żaden nie działa na mnie
Tak jak ta stara śpiewka Liści-
Niezmienne falowanie
Melodii, którą Wiatr - jak Niebo
Przeczesująca Ręka -
Wyrywa Bogom i mnie wręcza
W roztrzepotanych pękach.

Czyż żeglarz potrafi pojąć,
Jak nas, wśród gór wychowanych,
Jednym łykiem – pierwszą milą –
Upajają oceany?