Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Święty Bernard z Clairvaux opisuje różne "środki transportu", które pozwalają osiągnąć ten "drugi brzeg", jakim jest życie wieczne: można z całą pewnością przejść przez rzekę w bród, co jest przedsięwzięciem najbardziej ze wszystkich ryzykownym: w ten sposób postępują ludzie świeccy. Można także wypożyczyć łódź, co jest sposobem pewniejszym, choć niepozbawionym ryzyka: to jest droga kleru świeckiego. Ale jedyną pewną metodą jest przejście przez most: w ten sposób postępuje kler zakonny. Jeżeli wierzyć tej bernardyńskiej metaforze, decydując się zostać mnichem, Guido wybrał właśnie most ku niebu.

Dla niego (dla Fra Angelica - przyp. mój) oddanie hołdu duchowej naturze rzeczywistości nie oznacza odwrócenia się plecami od realizmu, ale wręcz przeciwnie, podniesienie jego wartości. Zarówno w jego malarstwie, jak i w teologii, łaska nie ignoruje ani nie niszczy natury, lecz ją wieńczy.

Mówią niektórzy, że brat Angelico nie wziął pędzla do ręki, zanim nie odmówił modlitwy. Nie namalował krucyfiksu nie zapłakawszy nad nim i stąd widzi się w twarzach i ruchach jego postaci świetność jego duszy, wielkiej i utwierdzonej w religii Chrystusowej.