Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Położyłam się, nie chciałam czytać, ale pewno źle zrobiłam, bo nie mogłam zasnąć i znów się zaczęło to, co zawsze o tej porze; przestaje się nad sobą panować, różne okropieństwa wyłażą z kątów i wydają się realne, wszystko to, co się myśli, nagle wydaje się pewne i prawdziwe i nie można się od tego odczepić, nawet jak człowiek zaczyna się modlić.

(...) wszystko wydaje się zawsze tak proste, gdy nie zna się prawdy. - List do znajomej w Paryżu.

List do znajomej w Paryżu: (...) sprawia mi ból wnikanie w określony porządek, porządek opracowany do niemal najdrobniejszej cząsteczki powietrza (...). Goryczą napełnia mnie wdzieranie się w zamkniętą przestrzeń, gdzie ktoś, kto umie pięknie żyć, wszystko poustawiał na obraz i podobieństwo własnej duszy(...).

słońce, przyjaciel kotów" - opowiadanie "Babie lato".

Nigdy nie będzie wiadomo, jak powinno się to opowiadać, w pierwszej czy drugiej osobie liczby pojedynczej, w trzeciej liczby mnogiej czy też może stwarzając w miarę potrzeby jakieś nowe formy, które do niczego się nie przydadzą. Gdyby można było powiedzieć: ja widzieliśmy, jak wschodził księżyc, albo: ty, jasnowłosa kobieta, to obłoki szybko płynące przed moimi twoimi jego naszymi waszymi twarzami. Niech to wszyscy diabli.
Skoro jednak ma to zostać opowiedziane, byłoby najlepiej, gdyby maszyna... mogła napisać to sama, podczas gdy ja poszedłbym na piwo." - opowiadanie "Babie lato".