Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miłość to sztuka eksperymentalna.

To jest jak ziemia - myśli Anna, nie wiedząc, że cokolwiek myśli. - Stęchła ziemia. Jak piach między zębami, paprochy w oczach. Od których się wiecznie łzawi. Jak kurz w powietrzu. Ta miłość. Nie da się oddychać.

Ale ja myślę, że ona w gruncie rzeczy chciała żyć. Tyle że miała taki styl: żadnych kompromisów. Żadnych półśrodków. Żadnych pasteli. Miała w sobie bardzo dużo głodu. Chciała mieć wszystko, więc nie miała nic.

Anna patrzyła na chaotyczne przejawy ludzkiego życia i dochodziła do wniosku, że polega ono głównie na przemieszczaniu się. Wszystko wyglądałoby tak zupełnie inaczej, gdyby ludzie nie musieli bez przerwy się ruszać.