Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do tej pory nie spotkałam w swoim trzydziestoletnim życiu nikogo, z kim mogłabym porozmawiać o przeczytanych książkach, o ulubionych pisarzach. Ten Mąż czytał sporadycznie, raczej kryminały i horrory, a moje znajome nie miały czasu lub chęci do zagłębiania się w tej czy innej lekturze. Uważały to za głupotę. Gdy przychodziły do mnie i widziały regału i półki wypełnione powieściami, łapały się za głowę i pytały, po co mi tego i czy to wszystko przeczytałam? Nie rozumiały mnie. W najmniejszym stopniu. A ja nie mogłam sobie wyobrazić dnia bez książki. Czytałam w każdej wolnej chwili, przy każdej nadarzającej się okazji. To mnie odprężało, relaksowało. Dzięki powieścią mogłam być, kim tylko chciałam, przeżywać niezwykłe przygody, odwiedzać egzotyczne miejsca, nie wydając na to nawet złotówki.

Ale jaka to frajda trzymać w rękach książkę, o której wiadomo, że świetnie będzie się ją czytało, ponieważ została napisana przez ulubioną autorkę, i mając świadomość, że po lekturze odzyska się humor i dobra energia powróci do człowieka ze zdwojoną siłą.

Widziałam niejedno. Jak grzeczne, poukładane małe istotki nagle, rzekomo bez powodu, zaczynały przeklinać, ćpać, kraść, kłamać, chodzić na wagary, bić i pić. A nawet się okaleczać, byle tylko rodzice zrozumieli, byle zwrócili na nie uwagę, byle się zastanowili, czy warto.

Nikomu nie jest lekko, każde z nas boryka się z jakimiś problemami, czy to finansowymi, czy zdrowotnymi, czy jeszcze innymi. Mimo to trzeba szukać rozwiązania, bo wszyscy mamy prawo do szczęścia, do spokoju, do miłości, do wolności, a nawet do samotności, jeżeli tak byśmy chcieli. Mamy prawo marzyć i marzenia realizować.

(...) czułam się wyjątkowa, potrzebna, ważna. Wreszcie ktoś mnie kochał, komuś na mnie zależało. Może dlatego tak szybko zatraciłam się w tym uczuciu? To było takie niespodziewane. Bo jak to? Ktoś mnie kocha? Przecież na to nie zasługuje! Wszystko, co działo się wcześniej, przestało mieć znaczenie. Nic się nie liczyło.

Jak ciężko jest porzucić poczucie obowiązku, które sami sobie narzuciliśmy, jak trudno jest odrzucić myśl, że powinniśmy, że musimy, że mamy być idealni. Jak się z tego wyplątać, jak znaleść światełko w tunelu, drogę do wyjścia ewakuacyjnego?

Nienawidziłam czuć się niepotrzebna, niekochana. Nikt o mnie nie myślał, nikt o mnie nie dbał, nikt na mnie nie czekał.

Nie byłam idealna. Gdybym sama miała syna, pewnie też nie chciałabym go oddać byle komu. Matka Tego Męża pragneła dla niego jak najlepiej.

Dlaczego nie chciałam zaakceptować swojego wielkiego szczęścia? Szukałam dziury w całym, nie wierzyłam, że mi się ono należy, że na to zasługiwałam? Jak ktoś mógłby świadomie wybrać mnie spośród tłumu innych, orginalnych, szczupłych, pięknych? Byłam taka pospolita. Miałam dziwne włosy, każdy sterczał w inną stronę, zwykłe szaroniebieskie oczy i ziemistą cerę. Moja twarz była pełna niedoskonałości, figury też nie można mi było pozazdrościć, kilka kilogramów mogłabym zrzucić.