Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poczucie winy to ogromny, trudny do uniesienia ciężar.

Poród, szczególnie ten pierwszy, to bardziej maraton niż sprint.

Czasem śmierć może być lepsza od bycia porwanym.

Nie wiem, czy istnieje granica zła, jakie jeden człowiek jest w stanie wyrządzić drugiemu.

Mówi się o apokalipsie, po cichu narasta histeryczne przekonanie, że te deszcze to oznaka końca świata.

Kiedy pojawiam się w korytarzu, Zeus siedzi na najniższym schodku, ale na dźwięk kolejnego uderzenia ucieka na górę. Co za nieudolny kot obronny.

W lecie, przy otwartych oknach, odgłosy kłótni docierały aż do naszego domu. Ale tak to już bywa w małżeństwie. Nikt nie jest bez przerwy szczęśliwy.

Cały parking jest tak klaustrofobiczny. Pachnie tak nieprzyjemnie, bo ściany budynku są grube, a wentylacja kiepska. To miejsce wzbudza lęk nawet bez dziwnych SMS-ów. Jest jak z ponurego filmu.

Shelby zwija się z bólu. Znowu nakazuje jej leżeć bez ruchu. Mówi, że im mniej będzie się ruszać, tym szybciej będzie po wszystkim. To poniżające.

Algebra to chyba jedyny przedmiot, który naprawdę lubię, bo są tylko dobre i złe odpowiedzi, nic pomiędzy. Nie ma odcieni szarości jak w życiu. Życie to jedna wielka szarość.

Jest chyba ślepy, skoro nie widzi, że ona na niego leci. Wydaje mu się, że chodzi tylko o rozwiązanie zagadki sprzed lat, podczas gdy tak naprawdę zależy jej tylko na tym, żeby dobrać mu się do rozporka, co jak sądzę, nieraz miało miejsce.

Te parę razy, kiedy uprawiali seks, Sam zawsze zdejmował obrączkę i kładł ją na desce rozdzielczej samochodu, zupełnie jakby ten gest w jakiś sposób umniejszał amoralność tego, co robią. Ona nie. Nie jest z tych, którzy żyją w poczuciu winy.

Na kołnierzyku jego koszuli widnieje ślad czerwonej szminki. Widzi go, ale nic nie mówi. Po prostu stoi, bujając niemowlę w górę i w dół, niczym igła maszyny do szycia przebijająca się przez tkaninę.

Czuję zmęczenie w nogach, co trochę nie ma sensu, skoro robią niewiele poza leżeniem w jednym miejscu. Nie mają powodu do zmęczenia, ale chyba właśnie dlatego wydają mi się tak zmęczone. Zapomniały już, jak to jest spacerować i biegać.

Ale przemoc bywa nie tylko fizyczna. Może być również psychiczna. Wyzywanie, obelgi, kontrolowanie zachowania, śledzenia każdego kroku, kontrola finansowa.

Słyszę drapanie maleńkich pazurów o podłogę i ściany. Wiem, że jest tu coś jeszcze, coś, czego nie widzę. Mam pewne podejrzenia, ale nie wiem na pewno, co to jest.