Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moskwa to takie dziecko,które ściąga obrus i tłucze zastawę,żeby zwrócić na siebie uwagę.

(...) strach to uczu­cie, kiedy pie­prząc wszyst­ko i wszyst­kich, ma się ocho­tę wziąć nogi za pas (...).

(...) nad­rzęd­nym prio­ry­te­tem ro­syj­skie­go pre­zy­den­ta jest utrzy­ma­nie się na sta­no­wi­sku oraz dal­sza eks­plo­ata­cja lu­kra­tyw­nych gra­ty­fi­ka­cji, jakie urząd ten za­pew­nia.

Jego [Putina] nie­ska­zi­tel­ny we­wnętrz­ny "image" kwit­nie w at­mos­fe­rze ul­tra­na­cjo­na­li­zmu i za­ni­ka­ją­cych swo­bód oby­wa­tel­skich. Sy­tu­ację tę pod­sy­ca do­dat­ko­wo ów cza­ru­ją­cy ro­syj­ski ape­tyt na teo­rie spi­sko­we o wrogo na­sta­wio­nym Za­cho­dzie, któ­re­go by­naj­mniej nie umniej­sza gnę­bio­na przez wła­dze nie­za­leż­na prasa ani spo­nie­wie­ra­ny ruch dy­sy­denc­ki.

- Putin nie ma we­wnętrz­nej opo­zy­cji.
– Do­pó­ki jest cie­szą­cym się po­pu­lar­no­ścią wład­cą uśpio­ne­go na­ro­du (...) za­gra­nicz­ne wpad­ki i wy­pad­ki, pro­wo­ka­cyj­ne wspie­ra­nie ban­dyc­kich państw i re­żi­mów czy też róż­ne­go ro­dza­ju wo­jen­ne za­wi­ro­wa­nia – nie­za­leż­nie od ich wy­ni­ku i mię­dzy­na­ro­do­we­go po­tę­pie­nia nie za­gro­żą temu, co jest mu naj­droż­sze: utrzy­ma­niu się przy wła­dzy.

Pre­zy­dent Putin boi się tylko gnie­wu ludzi na uli­cach, jak choć­by w Gru­zji czy na Ukra­inie. Nie chce, żeby na placu Czer­wo­nym do­szło do… "li­cho­rad­ki" (...) Nie chce rozruchów (...).

Pu­ti­no­wi śni się duch Sta­li­na. Przy­cho­dzi do niego i tłu­ma­czy, jak trze­ba rzą­dzić Rosją. „Wybij bez li­to­ści wszyst­kich de­mo­kra­tów – mówi – potem ich ro­dzi­ców, po­wieś ich dzie­ci, wsadź do wię­zie­nia krew­nych i zna­jo­mych, po­wy­strze­laj ich zwie­rzę­ta do­mo­we, a swój krem­low­ski ga­bi­net po­ma­luj na ró­żo­wo”. „Dla­cze­go na ró­żo­wo?” – pyta Putin.
– Nie ro­zu­miem – po­wie­dzia­ła Hanna.
– No prze­stań! Je­dy­ną rze­czą, która nie ma dla Pu­ti­na sensu, jest kolor ścian ga­bi­ne­tu?

Ich ro­mans elek­try­zo­wał po­wie­trze jak burza zbie­ra­ją­ca się nad mo­krym polem psze­ni­cy, gdy tuż po pierw­szym grzmo­cie, lecz jesz­cze przed ulewą, prze­sta­ją grać świersz­cze.

[Putin] Kon­tro­lo­wał ludzi stra­chem, pie­niędz­mi, obawą o ro­dzi­nę czy po pro­stu tym, że ła­ska­wie ich do sie­bie do­pusz­czał.

Nash is one of the best,” said Forsyth helpfully. “He’ll get through. The son of a bitch has one advantage: he loves her.

Forsyth had been Nate’s Chief of Station twice before, and he knew what a good officer he was, despite the sex-with-DIVA problem.

Nie ma nic bar­dziej zło­wiesz­cze­go niż dry­fu­ją­ca pusta łódź, nieme świa­dec­two za­bra­nej przez morze duszy.

Mien’sze zna­jesz, krep­sze spisz, im mniej wiesz, tym le­piej śpisz.

Ro­sja­nie nie­na­wi­dzą cu­dzo­ziem­ców tylko odro­bi­nę mniej niż sie­bie sa­mych, a w do­dat­ku są uro­dzo­ny­mi kon­spi­ra­to­ra­mi.

Mo­skwa to takie dziec­ko, które ścią­ga obrus i tłu­cze za­sta­wę, żeby zwró­cić na sie­bie uwagę. Ro­sja­nie nie chcą, by ich igno­ro­wa­no, i znisz­czą wszyst­kie na­czy­nia, by tak się nie stało.

(...)[Putin] był jed­no­wy­mia­ro­wym, pry­mi­tyw­nym na­cjo­na­li­stą, choć dzia­łał in­stynk­tow­nie i wi­dział świat w czarno-​białych bar­wach, był także uro­dzo­nym spi­skow­cem, któ­re­mu za­le­ża­ło tylko na jed­nym: na wła­dzy, mocy i sile. Bo z walki o jej zdo­by­cie i utrzy­ma­nie brała się cała resz­ta: jego for­tu­na, od­ro­dze­nie się Rosji, nowe te­ry­to­ria, ogól­no­świa­to­wy sza­cu­nek, strach i ko­bie­ty. Dla­te­go sza­no­wał wy­łącz­nie sil­nych.

(...) w bez­na­dziej­nych cza­sach trze­ba chwy­tać się roz­pacz­li­wych środ­ków.

Kiedy za małym za­kra­to­wa­nym oknem po­ja­śnia­ło, szep­nę­ła mu do ucha, że we­dług ma­ho­me­tan noc ustę­pu­je miej­sca dnio­wi do­pie­ro wtedy, kiedy od­róż­nisz w mroku nić czar­ną od bia­łej.

Wy­rze­cze­nia wzmac­nia­ją cha­rak­ter.

Im wię­cej się zmie­nia, tym wię­cej po­zo­sta­je bez zmian.

- Masz gorączkową potrzebę działania - ciągnął. - Im dłużej patrzysz na fiuta, tym słabiej ci stoi.

Dla Rosjanina mówienie o przyszłych sukcesach oznacza kuszenie losu.

Komplikacje uczuciowe stanowią poważną przeszkodę w pracy szpiega.

Reguły gry mówiły, że lepiej widzieć dziesiątki ogonów niż nie widzieć nikogo.

Kiedy jego serce cichło, a głos się uspokajał, doznawał prawdziwego olśnienia, że może na zimno stawić czoło sytuacjom nad którymi nie panuje.

- Amerykanie nigdy nie są dostatecznie poważni - zauważyła. - Zawsze się ze wszystkiego śmieją.

Zawsze mówiono mu, że ma nadążać, że nie może być ostatni i musi wygrać.