Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tyrania taniego budzika. Wstań. Idź spać. Usiądź.

Naczynia w zlewie.

Irytujące wysychanie i pękanie czarnej pasty do butów w niedokładnie zamkniętym pudełku.

Skwaśniałe mleko.

Lepkość w ustach.

Czarna kawa.

Zgaga.

Suchy kaszel rano.

Prawdziwe niebezpieczeństwo gnieździ się wewnątrz człowieka.

Śmierć jest najdotkliwsza ze wszystkich modulacji. Ni mniej ni więcej. Zwykłą zmianą tonacji.

W obliczu zła musimy wstać i powiedzieć: To jest zło.

Milczenie kobiety. Milczenie mężczyzny.
Coraz większa przepaść między jej i jego milczeniem.
I po chwili znów potok słów.

Dla rekina groźna mina, a dla łani jesteśmy kochani.

A pod ich stopami rzeka i most, nieustępliwe i bezkompromisowe, płynęły nieprzerwanie każde w swoją stronę - te przecinające się prądy były miłością.

Gdybyście choć przez chwile byli cicho, usłyszelibyście zgrzyt ostrzonych noży.

Oddech pustych dróżek.

Z jesiennym manierami.

Umierający rodzice zyskują nad tobą władzę, jakiej nigdy przedtem nie mieli. Gdy umiera ci ojciec, chowasz go w sercu jak nienarodzone dziecko lub złośliwy guz. Będzie z tobą podczas wszystkich twoich buntów, już nigdy nie wpadnie w złość ani cię nie ukarze, tylko będziesz słyszał jego cichy śmiech. Do końca życia.

Uzmysłowił sobie, że przeżył około dwudziestu tysięcy dni. I jak na ironię przez połowę tych dni robił wszystko, żeby roztrwonić czas, przyspieszyć jego upływ, zostawić za sobą pierwsze dziesięć tysięcy i jak najszybciej doczekać się chwili, kiedy zacznie się dziać coś ekscytującego. Irytowała go ślamazarność pierwszej połowy życia. W drugiej zaś coraz bardziej żałował tego, co przeminęło: miejsc, dźwięków, twarzy, zapachów, nie domykających się drzwi, ścieżek, którymi nigdy nie chodził i tych, którymi nigdy już nie pójdzie.

Nadciągała ciemność, wymacując drogę długimi palcami zmierzchu, ciemność jak czarna śmierć zagarniała całą Europę, strumienie i brzozy, miasta o zaryglowanych okiennicach i pustkowia, Polskę i jej lasy, wpełzła do pokoju, pod fotele, osnuła koty, półkę, bibeloty...

O szóstej rano wczesnowiosenne słońce zalewa całą równinę. Wzgórza rozbrzmiewają smutkiem. Powiew przemijającego czasu niesie zniszczenie.

Przekroczymy mosty, gdy do nich dojdziemy, a może nie będzie żadnych mostów?

Ja, Ernest Cohen niniejszym oświadczam: tu i teraz, na własne uszy słyszę śpiew gwiazd.

Z okna widziała brzuchate, cerkiewne kopuły, wznoszące się ku niebu, jakby rozpaczliwie próbowały się wyzwolić z cielesności, jakby pragnęły, aby północny wiatr je pieścił, smagał, jakby pragnęły mu się oddać.

W końcu wszyscy jesteśmy Rosjanami - o ile naturalnie nie zdarzy się nam być Polakami.

Niemożność zrozumienia nieskończoności, a zatem niemożność zrozumienia śmierci.

I stąd - mistycyzm. Metafizyczne tęsknoty.

Nadzieja na cudowne oświecenie.

Zbawienie.

Olśnienia.

Ueber allen Gipfeln

ist Ruh.
(Nad wzgórzami jest cisza - Goethe).

Martin Heidegger próbował dopatrzyć się w trwodze przed końcem istnienia i w stałej obecności śmierci klucza do zrozumienia zagadki związków pomiędzy Czasem, Bytem i Myślą.

rozum to rak.

(…) zło metafizyczne jest więc niepochwytne, zło ziemskie zaś rozsiewa smrodliwą woń słoniny.

Jęk pociągu w ramionach nocy.... Wstyd. Zachwyt. Skradanie się śmierci.

Śnieg, udręka i tłumiony gniew opanowały miasto.

Cierpliwie półki na książki.

cierpliwe półki na książki.

Nie pcha się do wiadra wieloryby.

Stopniowo rany się zabliźniały, ponieważ Europa została daleko i uchodźca czuł się, na ile to możliwe w przypadku uchodźcy, pewny i bezpieczny.

Lata już nie te, trud zbierania nowych nawyków w nowym miejscu, w obcym klimacie.