Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miłość nie podlega ziemskim kalkulacjom.

Miłość nie podlega ziemskim kalkulacjom.

-Nie zwiąż się z nikim zbyt wcześnie - mówi mi. -Będzie ci się wydawało, że spotkałeś miłość życia, ale to będzie złudzenie.Kochamy wiele razy i dlatego możemy przetrwać. Nie wierz do końca przyjaciołom, bo jesteś przystankiem na ich drodze, odpłyną i zapomną. Zarazem zabiegaj o te przyjaźnie, potem będzie już za późno.Po studiach nie zawiążesz już żadnej. Każdy będzie czegoś od ciebie chciał.

-Nie zwiąż się z nikim zbyt wcześnie - mówi mi. -Będzie ci się wydawało, że spotkałeś miłość życia, ale to będzie złudzenie.Kochamy wiele razy i dlatego możemy przetrwać. Nie wierz do końca przyjaciołom, bo jesteś przystankiem na ich drodze, odpłyną i zapomną. Zarazem zabiegaj o te przyjaźnie, potem będzie już za późno.Po studiach nie zawiążesz już żadnej. Każdy będzie czegoś o...

Nie kocham wystarczająco ani siebie, ani świata, żebym był zdolny pokochać jakąś kobietę.

Nie kocham wystarczająco ani siebie, ani świata, żebym był zdolny pokochać jakąś kobietę.

Każde pytanie wybiera sobie w nas kogoś odpowiedniego. I nawet najbłahsze pytanie kogoś innego. A nie tylko tego, który ma na nie odpowiedzieć, także tego, który ma je zadać. I za każdym pytaniem i ten, i ten będzie to kto inny. Jest w nas przecież i dziecko, i starzec, i młodzieniec, i ktoś, kto umrze, i kto wątpi, i kto ma nadzieję, i kto nie ma już żadnej. I tak dalej, i tak dalej. Gdyby było inaczej, nikt nie musiałby siebie o nic pytać, nie musiałby sobie na nic odpowiadać. Tymczasem nikt nie może o sobie powiedzieć, że to on, jak był on i będzie on. Nikt nie może sam sobie zakreślić granic ani ustanowić siebie jako siebie. Dlatego wciąż musimy zadawać sobie pytania, raz przez tego, raz przez tamtego, to znów przez kogoś innego, zadawane raz temu, raz tamtemu, raz komuś innem, mimo że i tak wszystkie pozostaną bez odpowiedzi. O, łuskamy fasolę, można by powiedzieć, pan jest, ja jestem i przecież czujemy w rękach każdego strąka, każde ziarnko, które z tego strąka wyłuskamy. Mimo to ważniejsze jest, jak pan mnie, a ja pana wyobrażamy sobie, jak ja siebie wobec pana wyobrażam, a pan siebie wobec mnie. To, że się widzimy, że łuskamy, niczego nie jest dowodem. Za mało byłoby, gdybyśmy tylko łuskali, abyśmy mogli doznawać, że łuskamy. Nasze wzajemne wyobrażenia siebie nadają dopiero wymiar temu, że łuskamy. Jak nadają wszystkiemu. Nawet powiem panu, według mnie, dopiero to, co wyobrażone, jest prawdziwe.

Każde pytanie wybiera sobie w nas kogoś odpowiedniego. I nawet najbłahsze pytanie kogoś innego. A nie tylko tego, który ma na nie odpowiedzieć, także tego, który ma je zadać. I za każdym pytaniem i ten, i ten będzie to kto inny. Jest w nas przecież i dziecko, i starzec, i młodzieniec, i ktoś, kto umrze, i kto wątpi, i kto ma nadzieję, i kto nie ma już żadnej. I tak dalej, i tak...

Wszystkie miejsca poza człowiekiem to już nie są te miejsca. Jedyne miejsce człowieka jest tylko w nim. Niezależnie, czy jesteśmy tu, gdzie indziej czy gdziekolwiek. Teraz czy kiedykolwiek. Wszystko, co na zewnątrz, to jedynie złudzenia, okoliczności, przypadki, pomyłki. Człowiek jest sam dla siebie zwłaszcza tym ostatnim miejscem.

Wszystkie miejsca poza człowiekiem to już nie są te miejsca. Jedyne miejsce człowieka jest tylko w nim. Niezależnie, czy jesteśmy tu, gdzie indziej czy gdziekolwiek. Teraz czy kiedykolwiek. Wszystko, co na zewnątrz, to jedynie złudzenia, okoliczności, przypadki, pomyłki. Człowiek jest sam dla siebie zwłaszcza tym ostatnim miejscem.

Każdy uczeń może robić na lekcjach fizyki doświadczenia, by się przekonać, czy określona hipoteza naukowa odpowiada prawdzie. Ale człowiek, ponieważ dane mu jest tylko jedno życie, nie ma żadnej możliwości, by sprawdzić hipotezę za pomocą doświadczenia, i dlatego nigdy się nie dowie, czy powinien był, czy też nie powinien usłuchać głosu instynktu.

Każdy uczeń może robić na lekcjach fizyki doświadczenia, by się przekonać, czy określona hipoteza naukowa odpowiada prawdzie. Ale człowiek, ponieważ dane mu jest tylko jedno życie, nie ma żadnej możliwości, by sprawdzić hipotezę za pomocą doświadczenia, i dlatego nigdy się nie dowie, czy powinien był, czy też nie powinien usłuchać głosu instynktu.

Wszyscy mieli swoje powody, aby przychodzić tu grać. Byli tacy, którzy po pełnym napięciu dniu pracy musieli się rozluźnić, i ci, którzy po nudnym dniu pracy potrzebowali napięcia. I jeszcze inni, którzy nie mieli ani pracy, ani napięcia, ale za to mieli pieniądze.

Wszyscy mieli swoje powody, aby przychodzić tu grać. Byli tacy, którzy po pełnym napięciu dniu pracy musieli się rozluźnić, i ci, którzy po nudnym dniu pracy potrzebowali napięcia. I jeszcze inni, którzy nie mieli ani pracy, ani napięcia, ale za to mieli pieniądze.

(…) pomyśl, jak fajnie żyłoby się w Polsce, gdyby wszyscy, którym się udało, dali sobie na wstrzymanie. (…) Jest coś niestosownego w tym, w jaki sposób wydajemy pieniądze. Niestety, trudno nawet o tym mówić, bo brakuje dziś dobrego języka do takiej dyskusji. Brakuje pojęć. Takie słowa jak „skromność”, „powściągliwość” i „umiar” trącą myszką. Trzeba by używać jakichś poczciwych zdań z Prusa, żeby uzasadnić, dlaczego nie wypada szastać kasą. Coś w tej naszej wolnej Polsce po drodze zgubiliśmy, tylko nawet nie wiemy dokładnie, co (Dorota Wellman).

(…) pomyśl, jak fajnie żyłoby się w Polsce, gdyby wszyscy, którym się udało, dali sobie na wstrzymanie. (…) Jest coś niestosownego w tym, w jaki sposób wydajemy pieniądze. Niestety, trudno nawet o tym mówić, bo brakuje dziś dobrego języka do takiej dyskusji. Brakuje pojęć. Takie słowa jak „skromność”, „powściągliwość” i „umiar” trącą myszką. Trzeba by używać jakichś poczciwych ...

I tak żył w swoim świecie bez przyjaciół, bez pieniędzy, bez dachu nad głową, dając tym dowód, że na tym naszym zgniłym globie, gdzie trwa wieczna, twarda walka, można żyć bez domu, bez pieniędzy, bez żadnej opieki, nie znając trosk ni smutku, czy też uczucia niedostatku. Spokojny i szczęśliwy jak nigdy dotąd przedtem, nie odczuwał głodu, chłodu ani bezdomności.

I tak żył w swoim świecie bez przyjaciół, bez pieniędzy, bez dachu nad głową, dając tym dowód, że na tym naszym zgniłym globie, gdzie trwa wieczna, twarda walka, można żyć bez domu, bez pieniędzy, bez żadnej opieki, nie znając trosk ni smutku, czy też uczucia niedostatku. Spokojny i szczęśliwy jak nigdy dotąd przedtem, nie odczuwał głodu, chłodu ani bezdomności.