Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka Joanny Żwirskiej „Jutro operacja”, jest zapisem wspomnień bohaterki z pobytu w szpitalu w Warszawie. Ani choroba, ani powrót do szpitala nie nastraja optymizmem. Inga stara się wyciszyć natłok myśli, odwrócić uwagę od spraw bieżących. „Z okna, z mojej białej barykady-łóżka, zobaczyłam nie tylko Marię, lecz i siebie odmłodzoną o kilkanaście lat, siedzącą na ławce opodal pomnika, z którego zamyślona Maria spoglądała zaklętymi w kamień oczyma…….. Siedząc na ławce wtedy, ciągle niespokojna, wypatrywałam jasnowłosej łączniczki i udając, że czytam niemiecką gazetę, rozglądałam się ukradkiem; nagle spostrzegłam gestapowców. Szli. Wilczur szary przed nimi. Siedziałam sztywna [wciąż zaczytana], trzymałam kurczowo torbę wypchaną gazetkami, serce zamierało mi ze strachu, to samo serce które dzisiaj niewiele już ma sił na przetrzymanie którejś tam i zapewne zbytecznej operacji. Ten strach który przyplątał się do mnie niedaleko pomnika Marii, tkwi we mnie i dziś, ale ja wciąż udaję, że już się go pozbyłam, że zapomniałam o nim.” Inga stara się być sama ze swoim bólem ale pozostałe pacjentki, w podobnym wieku, również cierpią w nieludzki sposób i jęki rozlegają się raz głośniej, raz ciszej. W latach 60-tych medycyna niewiele mogła pomóc chorym na raka. Tylko, że Indze, te krzyki, jęki, przypominają rannych ze szpitala polowego gdzie była sanitariuszką i nie pozwalają zasnąć. Niektóre twarze pacjentów przypominają osoby z dawnych lat które doskonale pamięta. Trudno pozbyć się wspomnień, trudno wszystkim wybaczyć, choć wojna się skończyła i nastał radosny pokój. Autorka wspaniale wiązała wspomnienia z okresu okupacji z bieżącą sytuacją. Starała się uświadomić czytelnikowi, że ci którzy przeżyli okupację, nie są w stanie uwolnić się od wspomnień. I choć niczym się nie różnią od innych pacjentów, zadają sobie pytanie; dlaczego przeżyłam gdy umieranie było czymś normalnym, na porządku dziennym, a teraz gdy ucichły strzały, słychać śmiech i odgłosy spokojnego miasta, muszę umrzeć, dlaczego? Robiąc porządki na regale z książkami, zobaczyłam tę małą książeczkę. Napisaną dawno temu lecz wartą przypomnienia.