Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Adam Gopnik może poszczycić się niezwykle barwnym stylem, a konstrukcja książki - tj. przepełnione pasją przemówienia ojca do młodej, zainteresowanej sprawami politycznymi córki, jest niezwykle urocza Autor stara się zachować uniwersalność przesłania, jednak są momenty, gdy osadza swoje rozważania na komentarzach do postaci z historii amerykańskiej, co odbiera wartkość narracji. Liberalizm Gopnika jest przepełniony świadomością ograniczeń, jest humanistyczny - i zorientowany na praktyczne skutki, wynosząc jednocześnie na piedestał najbardziej podstawowe wartości liberalizmu. Pisarz większą niechęcią niż socjaldemokratów (tych wręcz docenia),obdarzył ''neoliberałów''. Poza dwoma dobrymi słowami o Hayeku (przy podkreśleniu, jak bardzo się mylił),neoliberalizm - przewijający się kilkukrotnie, jawi się jako aberracja liberalnych cnót - nie daje się mu w książce tyle zrozumienia, ile daje się radykalnej lewicy czy nawet antyliberalnej prawicy. Oczywiście, można podkreślić, że neoliberalizmowi nie poświęca się osobnego rozdziału, stąd nie ma miejsca na pokazanie jego ludzkich cech - jednak ostateczny obraz, jaki się wyłania, wydaje się niesprawiedliwie krzywdzący dla zadeklarowanych wolnorynkowców. Należy jednak podkreślić - stanowisko Gopnika wynika z troski, a sam autor z pasją mówi o swoich wartościach, zachowując przy tym klarowność przekazu. Gdyby nie przydługie odwołania do historii i (czynnik nieobiektywny) niewspółgrające z moimi poglądy - ocena byłaby nieco wyższa.