Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stalin uznał, że dość cackania się z Polakami i ich nadzieją na odbudowę państwa w przedwojennych granicach. Wiedział, że sojusznicy zachodni, zachwyceni rozwojem wydarzeń na froncie rosyjskim, nie kiwną palcem w obronie polskich racji.

Litwini nie boją się naporu bogatej przecież kultury rosyjskiej. Odmienny alfabet, inne wyznanie, kontrast obyczajowy czynią ją mało przyswajalną. Natomiast Polska zawsze groziła osmozą. Przenikała przez ściany, przez skórę, z powietrzem.

Czy to powód, żeby usuwać polskie napisy dewocyjne z murów Ostrej Bramy, przekuwać po swojemu nagrobek twórcy pomnika Grunwaldzkiego w Krakowie Antoniego Wiwulskiego? Czy na pomniku Adama Mickiewicza musiało widnieć nazwisko, którym się poeta nigdy w życiu nie podpisał?