Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wie­le form prak­ty­ki, zwy­kle zwa­nych skon­cen­tro­wa­ną me­dy­ta­cją, zmie­rza w ten czy inny spo­sób do za­wę­że­nia świa­do­mo­ści. Taka jest re­cy­ta­cja mantr, sku­pia­nie uwa­gi na wi­zu­ali­za­cji, skon­cen­tro­wa­na pra­ca z ko­anem Mu, a na­wet po­dą­ża­nie za od­de­chem, je­śli obej­mu­je od­wra­ca­nie uwa­gi od in­nych do­znań. Ta­kie za­wę­że­nie uwa­gi szyb­ko pro­wa­dzi do pew­nych przy­jem­nych sta­nów. Może wy­da­wać się nam, że unik­nę­li­śmy pro­ble­mów, gdyż je­ste­śmy spo­koj­niej­si. Pod­trzy­mu­jąc to za­wę­żo­ne po­strze­ga­nie, mo­że­my w koń­cu wejść w trans, jak w ła­god­ny stan nar­ko­tycz­ny, w któ­rym wszyst­ko nam umy­ka. Prak­ty­ka za­wę­ża­ją­ca po­strze­ga­nie jest cza­sa­mi uży­tecz­na, ale jej od­dzia­ły­wa­nie jest ogra­ni­czo­ne. Je­śli spo­śród wszyst­kich ele­men­tów rze­czy­wi­sto­ści, za­rów­no psy­chicz­nych jak i fi­zycz­nych, bę­dzie­my brać pod uwa­gę tyl­ko nie­któ­re, to coś nam za­wsze umknie. Prak­ty­ka za­wę­ża­nia nie roz­cią­ga się do­brze na resz­tę ży­cia. Gdy wcho­dzi­my z nią w świat, nie wie­my, jak dzia­łać, i mo­że­my na­dal być roz­chwia­ni.

Wy­ko­rze­nia­nie ego­cen­trycz­nych my­śli jest jak po­ru­sza­nie się w smo­le: mo­zol­nie wy­cią­ga­my z niej nogi, po czym na­gle znów w niej grzęź­nie­my. Mo­że­my się stop­nio­wo uwol­nić, ale je­śli wy­da­je się nam, że jest to ła­twe, to tyl­ko się oszu­ku­je­my.

Tak na­praw­dę nikt nie spra­wia, że je­ste­śmy smut­ni czy ra­do­śni. Sami to spra­wia­my. Mi­łość ro­man­tycz­na peł­na jest ilu­zji, pod­czas gdy praw­dzi­wa mi­łość, czy­li współ­czu­cie, nie nie­sie ilu­zji. Jest po pro­stu tym, czym je­ste­śmy my sami.