Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nauczycielka od geografii wybiegła z kantorka pani od języka rosyjskiego. Terminy nagliły, więc i krok przyspieszyła. Zbiegając po schodach przysunęła swoją dłoń do ust, by ukryć, przed uczniami i ważnymi figurami liceum, opary "treści rozmów" ze swoją koleżanką. Stanęła przed drzwiami, wyprostowała spódnicę i krokiem godnym szeregowca przebranego za generała, przekroczyła próg pokoju polonistki. - Ach witam cię, polonistko - zaczęła targi, ta co dostała rolę nauczycielki od geografii. - Witam geo..., geogra... - polonistka zauważyła, że zastawiła na siebie pułapkę, już była zła na przybyłego belfra. Zemsta będzie sroga. Oby wytrzymać przeszywający wstyd do rozpoczęcia lekcji, tam im pokaże. - Cześć, co u ciebie? - Wszystko w porządku, a pamiętasz o tym konkursie i o książce? Pal licho konkurs, daj mi nazwiska osób, za które nie będzie mi wstyd w mojej książeczce. - No to popatrz se na tych ło - rzuciła polonistka i to nie żartem, a wykształceniem o ścianę. Pani od geografii nachyliła się, dzięki czemu polonistka musiała poczuć nutkę kurażu w jej oddechu. Analizując, lub robiąc coś, co normalnie tak by wyglądało, zaczęła dowodzić: - Ta dobra, tą wezmę se na Jana Papieża Drugiego, bo wiesz, rocznica, musimy to udczyć w książce. A ten dwójarz co robi na liście? Co ty mi tu tępaków dajesz? Ja tu ciężko pracuję, a on mi swoją pracą zabruździ stronice - użyła sobie niezaprzeczalnie zapracowana nauczycielka. - Ten? Pisze dobre teksty, nie zawiedziesz się. - Dwójarz? To czemu ma takie oceny? - Nie czemu, tylko dlaczego - powiedziała triumfalnie polonistka. - A dlaczego? To nie za umiejętności, tylko za wygląd i styl bycia. Szczurze mówiąc, nie pasi mnie. - Dzięki, kawał z ciebie dobrej kobiety. - Użyłaś oksymoronu... (didaskalia)Wraz z odjazdem kamery od rozmówców, słychać wyłącznie, że prowadzona jest dalsza debata, ale sam tok nie jest już zrozumiały. Chwilowe mignięcie drzwi od sali. Następnie dłuższa chwila na budynek VLO w Białymstoku. Słychać dźwięki muzyki, ale nie są to spodziewane brzmienia w stylu "Sensacje XX wieku", czy kolejnej części przygód 007. Sytuacja była tak żenująca, że podkreśliła ją muzyka El Chombo - Chacarron.(/didaskalia) Mniej więcej tak widziałem tę sytuację, gdy jeden z autorów, ten dwójarz, a mój brat, opowiedział mi historię powstania tego tomiku. Autorzy tekstów mieli brać udział w konkursie, a efekt ich pracy, zachowany jest w tego typu zbiorze. Część z nich to laureaci eliminacji, inni to prominentne osoby, które wcześniej zajęły wysokie miejsca. W każdym razie pani zajmująca się wyborem tekstów, zmuszała niektórych do napisania tekstu o Janie Pawle II, na co wielu się nie zgodziło. Ogólnie tematyka to region Podlasia plus jakieś tam ciekawostki. Mamy więc opisaną historię jeziora Wigry, Puszczę Knyszyńską, Pałac Branickich i Czarną Wieś Kościelną. Ktoś inny miał kosmiczne widzenia, inny opisuje miejsca z przeszłości i teraźniejszości. A inna dziewczyna nazywa miód - naszym największym skarbem. Znudziło? No cóż, nie jest to książka najwyższych lotów, traktowałbym to jako pamiątka wyłącznie dla twórców tych tekstów. Nie wiem, jak większość z nich skończyła, ale nie słyszy się, by którekolwiek nazwisko było dziś sławne. Jeśli mam kogoś pochwalić to szczególnie: Agnieszkę Bobrowską, Agatę Moniuszko, Michała Niżyńskiego i Rafała Woźniewskiego. Ich teksty były bardzo dobre. Tomik wziąłem ze względu na skończony drugi tom "Troi". Szybko poszło i nie jestem rozczarowany. Czegoś takiego oczekiwałem. Widać, że prace w większości wypadków są wymuszone, narzucone, pisane pod dyktando zapełnienia dziury w zbiorze. Kwestionuje to sens robienia konkursów. Patrząc na jakość dzieł i przypisane do nazwisk tytuły: "laureat regionalny", "laureat eliminacji", "laureat eliminacji szkolnych", zaczynam się zastanawiać na jakich zasadach przyznawane są te zaszczytne wyróżnienia i pierwsze miejsca. Czy są to demokratyczne wybory jednej osoby?